Menno & Marnix: Delft - India

Esfahan, Iran, 24 december 2000

Dag allemaal,

Inmiddels aanbeland in Esfahan, midden Iran. Op dit moment verblijven we bij Hooman, een Iranese kennis van Marnix die in Esfahan woont. Op de heenweg zijn we hier ook al een paar dagen geweest. Waarschijnlijk is dit het laatste Eendreisverslag van het jubeljaar 2000, daarom wil ik jullie allemaal een hele prettige kerst wensen en een gelukkig 2001. Wij vieren dus kerst in Iran, waarschijnlijk ergens in Saveh of Tabriz. Een erg bruisende kerst zal het niet worden voor ons, helaas doen de moslims niet aan kerst. Misschien dat we nog een kerstmis gaan bijwonen in een Armeense kerk, in Iran leven zo'n 250.000 Armeniërs, christenen dus. Oud en Nieuw vieren we in Turkije, waarschijnlijk in Adana aan de zuidkust, Middellandse Zee. De Turken vieren de jaarwisseling gewoon en misschien dat we wat andere reizigers tegenkomen in het guesthouse in Adana, om de jaarwisseling mee te vieren. In ieder geval kunnen we biertjes drinken tijdens de jaarwisseling, dat is al heel wat.

Hier nog even het laatste tekstfragment van Eendreis16:

...Het is druk in de trein, maar gelukkig hebben we twee sleepers gereserveerd, lekker slapen tot aan Delhi. Om 6:00 uur de volgende ochtend worden we gewekt door de wekker, we zijn al bijna weer in Delhi. In Delhi nemen we een riksja naar ons oude stekje, The Tourist Camp, waar, als het goed is, de eend op ons wacht. Als we aankomen op de camping komen de waakhonden ons kwispelend verwelkomen, ze herkennen ons waarschijnlijk nog of het zijn gewoon slechte waakhonden. We treffen de eend onder een dikke laag stof aan.....smog.

Omdat de brakke hut, waar we de vorige keer in sliepen, ons niet zo goed bevallen was (muggen, kakkerlakken, muizen etc) zetten we nu maar ons tentje op. We zijn niet de enige op het kampeer-terreintje, naast ons staan twee Duitsers, ze zijn per motor een wereldreis aan het maken. Nadat we de tent hebben opgezet, gaan we de stad in. Allereerst maar eens naar de Iranese ambassade om ons felbegeerde visum op te halen. Als we aankomen bij de ambassade blijkt deze gesloten, shit. Maandagochtend is de ambassade pas weer open. Onze hele planning in de war, een dagje extra in Delhi dus, ook geen ramp. We nemen de riksja naar Connaugh Place, het nieuwe luxe welvarende deel van Delhi. We gaan vanmiddag maar eens flink de Westerling uithangen, eerst maar eens naar de Mac Donalds, daarna naar de fotoshop om wat foto's te laten ontwikkelen. In de Lonely Planet lezen we dat er ergens in de buurt van Connaugh Place een leuke bazar is, een soort warenhuis, The Cottage Industries Emporium, met allerlei Indiase souvenirs. Omdat het toch nog een aardig eindje lopen blijkt, nemen we de riksja maar. De riksja-driver zal ons er wel even heenbrengen. Na een minuut rijden zijn we er al, er klopt iets niet want op het kaartje leek het veel verder rijden, maargoed er hangt een groot spandoek met "The Cottage Industries Emporium" erop geschreven. We gaan naar binnen, maar na 5 min staan we weer buiten, dit kan niet het Cottage Emporium zijn dat in de Lonely Planet werd omschreven, alleen maar luxe goederen en erg duur allemaal. We leggen de riksja-driver uit dat we naar het andere Cottage Emporium willen, omdat het echte "The Cottage Industries Emporium" zo goed staat omschreven in de Lonely Planet heeft iedereen z'n warenhuis waarschijnlijk zo genoemd. De riksja-driver zegt dat ie het begrijpt en we rijden weer verder. En we worden weer genaaid, weer een ander luxe warenhuis, we geven hem nog een kans, we laten het kaartje weer zien en leggen hem expliciet uit dat we naar het echte "The Cottage Industries Emporium" willen. We rijden weer verder en dit keer worden we gedropt bij een vijf sterren hotel, een warenhuis op de begane grond. We hebben het gehad met meneer de riksja-driver, we gaan wel lopen. Als we uiteindelijk voor "The Real Cottage Industries Emporium" staan komt er een ander riksja-driver op ons af, hij vraagt ons waar we heen willen, "The Cottage Industries Emporium" zeggen we en we wijzen naar het gebouw. Maar die is gesloten vandaag, is zijn antwoord, ik wil jullie wel naar een ander warenhuis brengen... We vertrouwen het niet, we gaan eerst maar eens kijken of het warenhuis daadwerkelijk gesloten is. En ja hoor, het warenhuis is gewoon open. Het warenhuis valt erg tegen, de prijzen zijn hoog en de dingen die ze verkopen niet echt de moeite waard, alle moeite voor niks. Na het warenhuis lopen we weer richting Connaugh Place, we drinken een biertje in een echte Engelse pub, daarna zoeken we een internetcafe op en na het mailen eten we wat in een goedkoop restaurantje. Na het eten lopen we nog wat rond en daarna nemen we de riksja terug naar de Tourist Camp. We drinken nog een biertje bij de tent. Het begint al aardig koud te worden in Delhi, we zitten met onze winterjassen aan buiten en we slapen met onze kleren aan.

De volgende dag willen we nog wat bezienswaardigheden bekijken in het oude centrum van Delhi. Allereerst gaan we naar de grootste moskee van Delhi, de vorige keer dat we in Delhi waren was de moskee gesloten. En nu hebben we weer pech. De moskee is gesloten voor niet-moslims, vanwege de avondgebeden, helaas, de volgende keer beter. We lopen nog wat rond door het oude centrum van de stad, we bekijken nog wat prachtige oude huizen, overal is rood zandsteen toegepast in de gevels, prachtige figuren uitgehouwen. Je kunt hier uren rondlopen in het oude centrum, we lopen nog wat rond door de oude bazars en daarna worden we toch weer gelokt door de luxe van Connaugh Place, we nemen de riksja dus maar weer. 's Avonds eten we bij de Mac Donalds, voorlopig de laatste keer dat het kan. Rond een uur of 23.00 nemen we de riksja terug naar onze camping, we drinken nog wat biertjes, waarschijnlijk ook een van de laatste biertjes, in Pakistan en Iran moeten we het weer zonder alcohol doen.

De volgende ochtend staan we vroeg op, we willen zo snel mogelijk vertrekken vanuit Delhi. Maar we moeten eerst nog naar de Iranese ambassade om ons visum op te halen. Bij de ambassade blijkt het visum gelukkig rond te zijn, we moeten alleen eerst nog betalen, dit kan niet contant, we moeten naar een bepaalde bank. Natuurlijk is de bank niet om de hoek. Na een uur zoeken hebben we de bank uiteindelijk gevonden. Terug naar de ambassade met het betalingsreçu en eindelijk hebben we het felbegeerde visum in handen. Zeven dagen hebben we gekregen, we hadden gehoopt op 30 dagen zoals de vorige keer, maargoed we zijn al blij dat alles rond is nu. Gelukkig kunnen we het visum in Iran verlangen met 5 dagen, 12 dagen totaal is wel genoeg. Als we terug zijn op de camping breken we de tent af, inpakken en wegwezen, weg van de muggen, de veel te dikke campingbaas, de smog en het verkeerslawaai. De eend heeft 3 weken stil gestaan maar starten is gelukkig geen enkel probleem. Het zal wel weer even wennen zijn in de verkeerschaos, de trucks vliegen weer zonder te kijken links en rechts de weg op, wij moeten boven op de rem, het scheelt soms maar erg weinig, spookrijden is hier ook de normaalste zaak van de wereld, als de weg aan je eigen zijde niet goed is ga je toch gewoon aan de andere kant rijden... 's Avonds zoeken we een hotel langs de 'snelweg', we vinden een Youth Hostel, vergane glorie op z'n best, we zijn de enige gasten hier, de sfeer in het Hostel is als in een oude horrorfilm. Vandaag is het sinterklaas, we staan erg vroeg op want we willen vroeg aankomen in Amritsar, de laatste interessante stad die we in India zullen zien, Amritsar ligt maar zo'n 25 km van de Pakistaanse grens. We moeten voorzichtig rijden want we zijn niet verzekerd in India en het zou wel erg zuur zijn om op het laatste stukje India nog een ongeluk te veroorzaken. Rond een uur of 13.00 's middags komen we al aan in Amritsar. Voor de afwisseling gaan we nu niet eens opzoek naar het goedkoopste hotel maar naar het duurste hotel. We hebben namelijk van een paar gezamenlijke vrienden en wat huisgenoten van Marnix een erg leuk cadeau gekregen. We hebben namelijk honderd gulden gekregen voor een luxe overnachting in India. Wel erg relaxed na maanden geen luxe. We belanden uiteindelijk bij het Royal Castle Hotel. Een portier die de deur voor je open houdt, een grote ruime luxe kamer, een ligbad met warm water, een televisie, roomservice etc. Als we op de kamer zijn laten we eerst de roomservice maar eens komen, met twee man komen ze binnen en ze serveren onze lunch, wat een luxe. Nadat we een tijdje gerelaxed hebben op de kamer gaan we Amritsar in. Eerst naar de Golden Temple, dit is het mekka van de Sikh's. Een prachtig witgekleurd complex waar de gouden tempel als een smal schiereiland in ligt. De Sikh's hebben het allemaal goed geregeld. Een aparte plek voor de schoenen, bewakers die controleren of je je haar wel bedekt hebt en dat je je voeten wast voor je de Golden Tempel binnen gaat. Binnen het complex is er gratis eten en drinken voor iedereen. Als je een donatie doet gaat dat naar het eten voor anderen, een nobel idee. Bij de met goud bedekte tempel zitten Sikh's die muziek maken terwijl ze zingen uit het heilige boek. Een Sikh komt naar ons toe om ons wat uitleg te geven over de Sikh religie. India kennende vrezen we dat de man uit is om geld te verdienen met z'n verhaal, maar we oordelen te snel, het is gewoon een vriendelijke man. 's Avonds genieten we van een goede maaltijd in het restaurant van ons sjieke hotel. Daarna een warm bad, een biertje en een goede film.

's Ochtends worden we uitgeslapen en wel wakker in onze luxe hotelkamer, een warm bad, een lekker ontbijtje en dan richting Pakistan. Het is maar een half uurtje rijden naar de grens. We hopen dat we wat sneller door de grens zullen komen dan van India naar Pakistan, wat ons vier uur kostte. De grensovergang verloopt vrij soepel, de eend wordt wel weer nauwkeurig onderzocht, maar alles verloopt veel soepeler en na een uur of twee staan we op Pakistaans grondgebied. Het einddoel voor vandaag is Lahore, een stad met meer dan 5 miljoen inwoners. Het is goed om weer in Pakistan te zijn, de mensen zijn hier echt vele malen vriendelijker en eerlijker dan in India. Als we de weg vragen naar het hotel blijkt dit meteen alweer. Toen we in India een keer de weg vroegen aan de politie vroegen ze geld aan ons. Hier in Pakistan wordt meteen iedereen erbij gehaald, er wordt iemand bijgehaald die goed Engels spreekt en uiteindelijk worden we door twee vriendelijke Pakistani naar ons hotel gebracht. In het hotel ontmoeten we een aantal mensen die we al eerder waren tegengekomen, een Nederlands stelletje, Leon en Jolanda, zij maken met de motor een wereldreis en Martin, hij is komen fietsen vanuit Nederland. 's Avonds nemen we riksja naar het centrum van de stad. Lahore is totaal anders dan de steden die we tot nu toe hebben gezien in Pakistan, de welvaart lijkt hier in Lahore veel hoger te liggen. Voor vanavond hebben we afgesproken met Jeroen, we gaan sinterklaas vieren. Jeroen is een vriend van een vriend van Marnix. Hij werkt voor een onderzoeksinstituut dat zich bezig houdt met omgeving en gezondheid, momenteel houdt hij zich bezig met de aanleg van een gesloten riolering in een plattelandsdorpje, interessante dingen, maar in een land als Pakistan erg moeizaam. Van ons verwachtte sinterklaasavondje komt weinig terecht. We eten ergens in een restaurantje en praten wat, maar Jeroen heeft 's avonds alweer een afspraak met een vriend. Beetje jammer want hij was over de email toch vrij enthousiast over een sinterklaasfeestje. We lopen nog wat rond door het welvarende centrum van Lahore en daarna nemen we een riksja terug naar het hotel.

De volgende ochtend zijn we er alweer vroeg bij. Leon en Jolanda vertrekken vandaag richting India, dus we drinken voor de laatste keer koffie met ze. Tijdens de koffie komt Martin nog langs om afscheid te nemen, hij gaat vandaag ook richting India, we zwaaien hem met z'n allen uit, ik heb nog steeds erg veel bewondering voor zijn prestatie, met de fiets naar India, ongelooflijk. Na de koffie zwaaien we ook Leon en Jolanda uit. We bestellen ons ontbijt, gelukkig serveren ze in het hotel gewoon ontbijt, ondanks de Rammadam, de Pakistanen zijn erg strikt wat betreft hun geloof, je ziet dus ook niemand zondigen wat betreft de Rammadam. Als buitenlander wordt het wel geaccepteerd dat je op straat gewoon eet, maar om een beetje sympathie te tonen houden we ons in, we ontbijten gewoon stevig 's ochtends en na zonsondergang gaan wij ook weer los. Wel lastig maar we zullen er maar aan moeten wennen, de Rammadam is net begonnen en duurt dus nog bijna een volle maand. Na het ontbijt gaan we op sightseeing tour, er zijn een groot aantal bezienswaardigheden in Lahore. Eerst gaan we naar het zoveelste fort, dit keer een Mongools fort. Bij het fort van Lahore aangekomen laten we ons rondleiden door een gids. Het fort is niet zo bijzonder als de forten die we al gezien hebben in India maar het historisch besef is hierbij erg belangrijk. De derde Mongoolse keizer, Akbar the Great verhuisde zijn hoofdstad van Agra (nu India) naar Lahore. Omdat het hem vervolgens steeds beter verging bouwde hij naast het fort de laatste Mongoolse moskee en tevens de grootste. De grandeur straalt er van alle kanten vanaf. Ook in de binnenstad werden in korte tijd meerdere prachtige moskeen gebouwd. Na het fort en de moskee bezoeken we de Golden Mosque en de moskee van Whazir Khan. Vooral het tegelwerk van de laatste laat een enorme indruk achter, een prachtige moskee. Lahore is met recht een van de mooiste steden van Pakistan. In de namiddag slenteren we door de oude binnenstad. Het lijkt een grote bazar met honderden smalle straatjes en overal bedrijvigheid. Een man staat midden op straat een kip te slachten terwijl een paar meter verderop de geitenkoppen als warme broodjes over de toonbank vliegen. Het blijft intrigerend om dit allemaal gade te slaan. 's Avonds gaan we naar de bioskoop, Six days and seven nights, een verschrikkelijk slechte film maar het blijkt een mooie ervaring. Alvorens de film begint krijgen we geen reclame, nee we krijgen het Pakistaanse volkslied. Iedereen werd gesommeerd te gaan staan, waarna het lied door de zaal schalde. Op het filmscherm een propagandisch filmpje over Pakistan, compleet met marcherende soldaten en straaljagers. Tijdens de hoofdfilm hing er in de zaal een beetje geheimzinnige sfeer, de mannen in de bioskoop, vrouwen hebben we niet gezien, zijn overdonderd door de actrices in korte jurkjes, de film kunnen ze waarschijnlijk nauwelijks volgen omdat ze nauwelijks Engels verstaan. Na de film begeven we ons weer richting hotel.

De volgende dag slapen we uit. Ontbijtje, kopje oploskoffie, koude douche. Rond een uur of 13.00 ga ik alleen de stad in. Het is wel relaxed om even alleen de stad in te gaan. Marnix houdt niet zo van shoppen, ik vind het wel leuk om een beetje rond te neuzen in alle shops. Bovendien moet ik nog steeds een cadeautje kopen voor Marnix z'n verjaardag, alweer zes weken geleden dat ie jarig was, dus het wordt wel eens tijd voor een cadeautje. Je wordt wel een beetje koopziek als je hier rond loopt in Pakistan, alles is spotgoedkoop. In een tweedehans schoenenshop vind ik amper gedragen bergschoenen, altijd al willen hebben en na een vrij moeizame afdingsessie krijg ik ze mee voor twee tientjes. Een cadeautje voor Marnix vinden valt niet mee, maar uiteindelijk loop ik tegen een overall aan , een beetje vreemd cadeau misschien maar ik weet dat Marnix er blij mee zal zijn. ' s Avonds hebben we afgesproken bij een internetcafe in het centrum. We willen even een uurtje mailen, maar na 5 minuten mailen valt de stroom uit, niet geheel ongebruikelijk in Pakistan. Van Leon en Jolanda hebben we gehoord dat er ergens een Pizza Hut moeten zitten in het centrum, we gaan op zoek want we hebben wel trek in een westers hapje, aan het lokale voedsel hier in Pakistan valt toch moeilijk te wennen. Na het eten lopen we nog wat rond door het centrum en daarna gaan we terug naar het hotel, morgen weer vroeg op, dus ook maar een beetje vroeg naar bed.

De volgende ochtend vroeg op, we willen vandaag naar Multan rijden, een vrij grote afstand en we weten niet hoe de wegen zullen zijn. De weg valt alles mee, 4-baans 'snelweg', maar het probleem zijn de auto's, ezelkarren, trucks en koeien, die allemaal spookrijden, welcome on the national highway number 5, en nog een kwartje tol ook. Op een gegeven moment zien we rookwolken boven de weg, als we dichterbij komen zien we een menigte mensen op de weg staan, we denken dat er een ernstig ongeluk is gebeurd. Voordat we het wel en goed doorhebben zijn we omsingeld door een hele menigte woedende Pakistani met stokken. We hoeven niet lang naar ze te kijken om te beseffen dat we niet welkom zijn. Ik gooi de eend in z'n achteruit en opgejaagd door de menigte racen we achteruit. We zijn net op tijd ontsnapt. Een km terug stoppen we om te informeren wat er aan de hand is. We horen dat de politie een kind van twaalf jaar oud heeft doodgeschoten. De bevolking is woedend en steekt van alles in brand. De politie kan niks anders doen dan vanaf een afstand toe te kijken en wachten tot de hulp gearriveerd is, in de vorm van het leger. We besluiten om het naderende slagveld niet af te wachten en rechtsomkeer te maken. Gelukkig kunnen we een omweg nemen, door via de B-wegen naar Multan te rijden. De B-weg blijkt gelukkig mee te vallen. We hebben echter wel wat tijd verloren en we willen absoluut voor het donker aankomen in Multan. Er moet flink doorgereden worden dus, gelukkig is het niet al te druk op de weg, de weg is alleen op sommige stukken ineens erg slecht, zo gebeurd het een paar keer dat we met het chassis van de eend op de weg klappen, de klappen zijn soms oorverdovend maar de eend trekt het allemaal prima. Het wordt een ware race tegen de klok, maar gelukkig komen we net voor zonsondergang aan in Multan, voor we een geschikt hotel hebben gevonden is het echter al pikdonker. Als we door de stad rijden mis ik een putdeksel die 15 centimeter boven het wegdek uitsteekt, de vering vangt de klap redelijk op maar een van de schokbrekers ziet er flink beschadigd uit, gelukkig werkt hij nog naar behoren. Na een lange zoektocht vinden we dan uiteindelijk toch een goedkoop hotel waar de eend ook veilig kan staan.

Een dag in Multan. Het is alsof we echte beroemdheden zijn, waarschijnlijk komen er niet zo heel veel toeristen in Multan. Als we door de smalle straatjes van het centrum lopen moeten we overal praatjes maken en handen schudden, erg vermoeiend maar ook wel weer leuk natuurlijk. Het oude centrum van de stad is erg mooi, midden in de stad staat een vervallen fort met twee mausoleums voor Islamitische heiligen, prachtige bouwwerken. Het is erg interessant om te zien dat de moslims in Pakistan een eigen vorm hebben gegeven aan de Islam. Er zijn namelijk veel gebruiken in terug te vinden van het Hindu-geloof. Een interessante combinatie, omdat de twee geloven, landen en mensen elkaar niet kunnen luchten. In Pakistan vormen de Hindi de laagste kaste van de maatschappij en wordt er erg op hen neergekeken. De Islam zegt in principe dat er maar een god is. Men aanbidt slechts god en niets of niemand anders. In Pakistan zie je echter anders gebeuren, de mensen gaan in grote getale naar de mausoleums van hun Islamitische heiligen. Ze bidden bij de graven en leggen bloemen en offers neer. In feite zijn dat typische Hindu-gebruiken. Het is voor ons niet moeilijk om het een en ander te leren, want de mensen staan in rijen te wachten om ons tekst en uitleg te geven. 's Avonds verdwalen we in de oude bazar. Het is erg druk en de straten zijn erg smal, dus er is geen doorkomen aan. Als we ingaan op een potje tafelvoetbal hebben we binnen no-time een heel publiek. We worden ingemaakt, maar we zijn desondanks blijkbaar de moeite van het bekijken waard.

De volgende ochtend ontbijten we weer stiekem op onze kamer. We wilden nog zo vroeg vertrekken maar we zijn door de wekker heen geslapen. Rond een uur of 10.00 vertrekken we dan uiteindelijk. De komende dagen moeten we weer door de bergen rijden. Op de heenweg hebben we deze bergketen ontweken door een stuk om te rijden, via Jacobabad, de wegen waren toen echter erg slecht en druk. Nu nemen we dus wel de weg door de bergen heen. We moeten eerst nog honderd km rijden voor we de eerste bergen krijgen, onderweg passeren we de Indus, de grootste rivier van Pakistan en tevens de levensader van Pakistan. Als we eenmaal in de bergen rijden wordt het landschap steeds mooier, prachtige berglandschappen, de bomen hebben allemaal al herfstkleuren een mooi gezicht. We moeten een pas over, de wegen zijn slecht maar gelukkig vallen de hellingen mee. De pas valt ook wel mee, 1700 m of zo. In de namiddag komen we aan in Rakhni, ons einddoel voor vandaag. Van Leon en Jolanda hadden we gehoord dat hier een guesthouse zit, het enige guesthouse dus we hebben het snel gevonden. De kamer is prima, maar de keuken is helaas gesloten. We vragen aan de eigenaar of we zelf mogen koken, dat is prima. Samen met de eigenaar, Habib, gaan we het dorpje in om inkopen te doen. Eigenlijk wel relaxed om weer eens zelf te koken, we kopen aardappels om te bakken, bloemkool en een kip. De kip is een verhaal apart, je loopt niet even de supermarkt in om een kipfiletje te halen... buiten bij een van de shops staat een soort kooi met een aantal kippen er in, je zoekt je eigen kip uit, zo van die wil ik. De kip wordt uit z'n kooi gehaald en voor je neus wordt ie een kopje kleiner gemaakt en dan schoongemaakt. De slachtpartij vond ik iets te veel van het goede, dus ik ben maar even een blokje om gegaan, een beetje hypocriet, ik weet het. Na het eten, de kip was erg lekker, het arme beestje... praten we wat met Habib, hij verteld ons van alles over de Tribes. We bevinden ons namelijk in Balluchistan, een provincie van Pakistan, een Tribal Area. In deze Tribal Area heeft de regering totaal geen invloed, de Tribes maken hier de dienst uit. De Tribes bestaan uit een groot aantal families, bij elkaar een man of 1000, de families zijn erg groot in Pakistan. Het komt nogal eens voor dat de Tribes slaags raken met elkaar en dan ontstaat er een klein oorlogje, omdat de regering totaal geen invloed heeft, heeft iedereen hier zijn eigen wapens. Dit is tevens een van de redenen dat de Nederlandse regering het afraad om door deze gebieden te reizen. We hebben echter totaal niks gemerkt van een eventuele onveilige situatie, van andere reizigers hebben we ook niks gehoord en bovendien hebben de Tribes het natuurlijk niet gemunt op onschuldige buitenlanders. Als tegen een uur of 22.00 de elektriciteit uitvalt gaan we naar buiten en maken we een kampvuurtje, buiten is het erg koud, de winter is in aantocht en we zitten hier toch al in de bergen dus 's nachts koelt het behoorlijk af.

De volgende ochtend nemen we afscheid van Habib, we hoeven vandaag niet zo veel km's te maken dus we kunnen het vrij rustig aan doen. We genieten van de prachtige omgeving, we hebben de ergste bergen nu gehad en we rijden door een dal, links en rechts prachtige bergen met besneeuwde toppen, de lucht voelt fris aan en ruikt naar de winter, veel bomen zijn al helemaal kaal, het klimaat hier is geheel anders dan in India. De weg is vandaag redelijk tot goed, stukken beter dan gisteren in ieder geval. Onderweg komen we nog twee Engelse stelletjes tegen, ze zijn op de motor, onderweg naar India en we zijn een handige vraagbaak voor ze wat betreft de wegen en hotels etc. We komen vroeg in de middag aan in Loralai, als we ingecheckt hebben gaan we even het stadje in. Het stadje is helaas uitgestorven, waarschijnlijk i.v.m. de Rammadam. In de Lonely Planet lezen we dat er ergens een redelijk restaurantje zit, als we het gevonden hebben blijkt het helaas gesloten te zijn. We zoeken dus maar een lokaal eettentje en we eten brokken gemalen kip in een veel te sterk gekruid sausje, verder wat zure yoghurt en chapatti, de dunne ronde broden van Pakistan (pannekoeken), lekker is anders. Na het eten lopen we nog wat rond door het stadje, we kopen wat etenswaren voor onderweg en bij een van de shops worden we uitgenodigd voor een kop thee.

De volgende ochtend staan we vrij relaxed op, een zelf geprepareerd ontbijtje op de hotelkamer, daarna een koude douche en dan wegwezen, weg uit dit saaie stadje en op naar Quetta. Het is nog maar een km-tje of 250 naar Quetta dus we zullen wel vroeg in de middag aankomen. De weg is het eerste gedeelte verbazingwekkend goed, daarna hebben we zo'n 25 km een onverharde weg met kuilen en hobbels, het laatste stuk tot aan Quetta is een superweg. Zoals we al gehoopt hadden komen we vroeg in de middag aan in Quetta, we kennen de weg nog naar het guesthouse waar we op de heenweg zijn verbleven. We relaxen wat in het guesthouse en daarna gaan we een kijkje nemen in de stad. 's Avonds willen we gaan e-mailen maar door een sateliet-storing gaat dit feest niet door, dan maar terug naar het guesthouse, het is uitgestorven in het guesthouse, de vorige keer dat we hier waren, waren er een heleboel andere reizigers, nu is het een suffe bedoeling. We spelen wat potjes black jack en zo komen we de avond door...

(wordt vervolgd)

Menno

Deel 17: Tatvan, Turkije, 29 december 2000