Menno & Marnix: Delft - India

Tatvan, Turkije, 29 december 2000

Dag allemaal,

Alweer in Turkije nu. De afgelopen dagen was het erg koud hier, en nog steeds trouwens, we zitten nu in het oosten van Turkije hier, landklimaat, vrij noordelijk en op een hoogvlakte. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat in het noord-westen van Iran en het oosten van Turkije de temperatuur flink kan dalen, -40 graden 's nachts zou geen uitzondering zijn. Het valt gelukkig allemaal wat mee maar `s nachts koelt het wel af tot zo`n -20 graden, gelukkig sneeuwt het niet meer, het heeft hier wel flink gesneeuwd want er ligt een dik pak sneeuw. Gelukkig zijn de wegen meestal vrij van sneeuw maar op sommige passen, +2500 m, rijden we over ijsvlakten. We hebben sneeuwkettingen gekocht maar gelukkig nog niet nodig gehad. Het eendje houdt het nog steeds allemaal, hoewel starten ´s ochtends vrij moeilijk gaat, door de lage temperatuur wordt de olie waarschijnlijk te stroperig, vandaar. Verder hebben we een van de schijfremmen moeten reviseren, andere remblokken en remklauw. Goed, dit is waarschijnlijk laatste Eendreis voor de jaarwisseling, Prettige Jaarwisseling dus !

Hier nog even het laatste tekstfragment van Eendreis17:

...Zoals we al gehoopt hadden komen we vroeg in de middag aan in Quetta, we kennen de weg nog naar het guesthouse waar we op de heenweg zijn verbleven. We relaxen wat in het guesthouse en daarna gaan we een kijkje nemen in de stad. 's Avonds willen we gaan e-mailen maar door een sateliet-storing gaat dit feest niet door, dan maar terug naar het guesthouse, het is uitgestorven in het guesthouse, de vorige keer dat we hier waren waren er een heleboel andere reizigers, nu is het een suffe bedoeling. We spelen wat potjes black jack en zo komen we de avond door...

De volgende dag blijven we in Quetta, een relaxed dagje is wel weer eens op z'n plaats. 's Ochtends gaan we op zoek naar een nieuwe accu, de oude is erg zwak aan het worden. Als we een geschikte zaak gevonden hebben blijkt dat ze de juiste accu niet hebben, de man wil ons echter heel graag helpen dus hij probeert de oude accu weer op te vijzelen, andere vloeistof erin, een van de cellen scheen heel slecht te zijn, maar het helpt allemaal maar een klein beetje. In Iran kunnen we echter wel een goede accu vinden, daar rijden immers genoeg Citroen Dyane`s rond. Na de accu-shop gaan we naar het postkantoor, onze kerstkaartjes op de post doen. De rest van de middag lopen we wat door de stad, we zwerven wat rond over de bazar, geitenkoppen, koeienlongen, levende kippen, winterkleding, enz. Het is leuk om hier rond te zwerven, je ziet hier in Quetta heel veel verschillende gezichten, mensen van Mongoolse, Afghaanse, Iranese, Indische, Turkse afkomst etc. Aan het einde van de middag kopen we wat gefrituurde snacks, rundvlees met groenten in bladerdeeg, we hebben erg veel honger en het liefst zouden we ze meteen opeten maar we moeten wachten tot we in het hotel zijn, het is immers nog steeds Rammadam. Bij het guesthouse ontmoeten we een Frans stelletje, ze reizen de wereld rond in een Volkswagen busje, erg leuke lui en eindelijk weer eens andere reizigers, we hebben een leuke avond met z`n vieren.

De volgende dag vertrekken we weer vanuit Quetta, Dalbandin is het einddoel voor vandaag. Vanaf vandaag gaan we weer door de woestijn rijden. Gelukkig is het lang niet zo heet als twee maanden geleden, op de heenweg. Het woestijnlandschap is weer prachtig, vooral de zandduinen zijn erg indrukwekkend. Als we halverwege Dalbandin zijn begint het weer om te slaan, het wordt bewolkt en het begint behoorlijk te waaien, op een gegeven moment moeten we zelfs stoppen omdat we bijna niks meer zien door het zand. Gelukkig gaat de storm weer een beetje liggen, in de verte zien we zo af en toe een kleine wervelwind. De weg is erg slecht, overal gaten en we moeten erg voorzichtig rijden. Als we `s middags aankomen in Dalbandin begint het zachtjes te regenen, de eerste regen voor ons sinds weken. Het is een apart gezicht, het goudgele zand wordt een stuk donkerder door de regen en er hangt een mysterieuze sfeer, het is de eerste regen sinds tijden hier. Als we bij het hotel aankomen blijkt dat het hotel van eigenaar verwisseld is, op de heenweg hebben we hier ook overnacht. Het hotel is volgeboekt. Er is echter nog wel een achteraf kamertje waar we kunnen slapen, geen bedden, geen verwarming, wel een bad maar geen warm water, crisis, we kamperen in onze hotelkamer.

De volgende ochtend slapen we een beetje uit, na een kop koffie vertrekken we richting Iranese grens. Het weer is erg somber vandaag, regen, wind en koude, typisch Nederlands weer. Gelukkig is de weg stukken beter dan gisteren, we hebben de weg voor ons alleen en we kunnen flink doorrijden. Langzamerhand begint de zon gelukkig weer door te breken. Het landschap is adembenemend mooi, hoge bergketens op de achtergrond, op de voorgrond zandvlakten en zandduinen. Als we een pauze nemen rijden we de eend van de weg, we rijden een stukje op een van de zandvlaktes, de ondergrond is keihard, opgedroogde zandklei, we parkeren de eend aan de rand van de zandduinen. Als we na de pauze weer weg willen rijden, blijken we vast te zitten in het mulle zand. Wat nu? Flink gas geven blijkt niet te helpen, we komen alleen maar verder vast te zitten. We graven een kuil om de plank onder een van de wielen te leggen. Op hoop van zegen, Marnix duwt aan de voorkant en ik probeer met een flinke hoeveelheid gas de eend weer uit het zand te krijgen. Gelukkig, het werkt, we staan weer met vier banden op de zand/klei-vlakte. We rijden weer naar de weg en vervolgen de rit. Bij een van de politie-controleposten moeten we ons paspoort weer eens laten zien en alle gegevens in een groot boek schrijven. In de verte zien we een groepje fietsers aankomen, waarschijnlijk reizigers, het blijken vijf Nederlanders te zijn, helemaal vanuit Nederland hierheen gefietst. Leuk om weer eens met wat Nederlanders te praten, we praten wat en daarna rijden we weer verder, we willen voor het donker in Taftan, de grens met Iran, aankomen. Gelukkig komen we voor het donker aan in Taftan. We slapen weer in hetzelfde guesthouse als op de heenweg, we hebben de slaapzaal voor ons alleen, gisteren hadden we geen bed, nu hebben er acht. Met het laatste beetje Pakistaanse geld kopen we wat eten en we koken zelf.

Vandaag is het weer vroeg op, we moeten de grens over en we weten niet hoelang het gaat duren, de vorige keer viel het mee dus misschien hebben we weer geluk. De grensovergang verloopt inderdaad weer vrij soepel, binnen een uur staan we op Iranees grondgebied, terug van weg geweest. Het eerste wat we doen is een tankstation zoeken, heerlijk om de tank weer voor een paar kwartjes helemaal vol te gooien. Het is een wereld van verschil om weer in Iran te zijn, de welvaart is hier werkelijk tien keer hoger. Alles ziet er weer verzorgd uit, geen koeien, kippen, honden, geiten, schapen op de weg, geen hutten meer, normale auto`s, geen afgeladen bussen. De wegen zijn weer erg goed, we mogen weer rechts rijden, Pakistan was een fantastisch land maar een beetje meer welvaart om je heen is wel een welkome afwisseling. We hebben ons een beetje verkeken op de afstand en het wordt weer een race tegen de zon. We moeten nog zo`n 350 km rijden en we hebben nog ongeveer 3 uur de tijd. Dat betekent een gemiddelde van zo`n 115 km per uur en dat gaat natuurlijk nooit lukken met ons eendje. Door de goede wegen halen we toch een gemiddelde van zo`n 100 km per uur, dat betekent het laatste stuk door het donker. Rond een uur of 17:30 komen we aan in Bam, we gaan weer naar Akbar Guesthouse, waar we de vorige keer zo`n relaxte tijd hebben gehad. We worden vriendelijk onthaald door de eigenaar en zijn zoon. Er zijn gelukkig ook nog wat andere reizigers, een aantal Australiërs, een Tsjech en een paar Japanners. We zijn nog net op tijd voor het gezamenlijke avondeten en we schuiven hongerig aan. `s Avonds laat een van de Japanners zijn Japanse speelgoed zien, hij voldoet echt aan alle clichés waaraan een Japanner behoort te voldoen: GPS op zijn off the road motor, een digitale camera, een laptop en veel foto´s schieten. We bekijken op zijn labtop foto´s die hij geschoten heeft tijdens zijn reis. Daarna gaan we maar eens slapen, de afgelopen dagen zijn nogal vermoeiend geweest.

(wordt vervolgd)

Menno

Deel 18: Sanliurfa, Turkije, 30 december 2000