Menno & Marnix: Delft - India

Sanliurfa, Turkije, 30 december 2000

In de serie Dierenverhalen
Deel 2
Het Verhaal van de Domme Hond

Dag allemaal,

Hier even een triest verhaaltje vanuit Turkije. Inmiddels veilig en wel in Sanliurfa aangekomen, het was best een spannende rit, zo dwars door Koerdistan heen, erg veel militairen en legerbasissen maar verder niks gemerkt van een eventuele onveilige situatie, gelukkig maar. Vanmiddag is er echter wel wat vervelends gebeurd....

In een van de eendreisverslagen heb ik jullie het Verhaal van de Heilige Koe al verteld, deel 1 in de serie Dierenverhalen. Nu een minder rooskleurig dierenverhaal, het Verhaal van de Domme Hond:

Nog zoŽn 120 km rijden en we zijn in Sanliurfa. Het schiet aardig op vandaag, er is weinig verkeer op de weg en de weg is perfect. Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken vanuit Tatvan, we willen namelijk zo snel mogelijk in Adana zijn om daar Oud en Nieuw te vieren. Het weer is erg slecht vandaag, zo nu en dan regent het en er hangt een dreigende wolkenmassa boven het saaie heuvelachtige landschap. Gelukkig is de temperatuur wat aangenamer geworden, de winterjassen hoeven we niet meer aan in de eend. Met een snelheid van 100 km cruisen we over de vlakke wegen, maar dan gebeurd het...

een hond langs de kant van de weg, niets aan de hand zou je zeggen, het is zo langzamerhand een vertrouwd beeld, zwerfhonden langs de kant van de weg. Soms dood, soms levend, ze worden bij bosjes doodgereden in deze landen. Een ezel, een geit, een koe op de weg, geen probleem, ze sjokken rustig over de weg en je ziet ze van verre weg al op de weg staan, geen gevaar. Nee, de honden dat is echt een probleem, ze zijn dom en lopen vaak onverwachts de weg op, we hebben al een paar keer een-bijna-hond-dood-ervaring gehad, maar het ging steeds net goed. Maargoed, ik vervolg mijn verhaal... een domme hond dus weer, hij rent de weg op, ik wijk uit naar links, ik probeer hem te ontwijken, maar het is alsof hij het erom doet, de hond gooit zich letterlijk voor de eend, remmen heeft geen zin meer, het is al te laat. Een doffe klap, alles gaat in een flits voorbij, de adrenaline spuit door ons bloed en we schrikken ons dood, een lichte paniek in de eend, we kijken om en zien de hond levenloos op de weg liggen. Een aantal kinderen rent naar de hond, een botsing met 100 km per uur dat kan het arme beest nooit overleefd hebben, we rijden een stukje verder en parkeren de eend langs de kant van de weg. We verwachten een bebloede eend, maar het enige spoor dat de hond heeft achtergelaten is een plukje haar op een van de spatborden. De schade aan de eend is aanzienlijk, de rechter voorkant ligt in elkaar. Het spatbord is tegen het voorwiel geklapt, de band beschadigd, de grille is totaal verwoest, de voorbumper geheel ontzet en de motorkap is ook behoorlijk beschadigd. Als ik de motorkap omhoog doe zie ik dat de klap zo hard geweest is, dat zelfs de koelfan helemaal kapot is. Gelukkig heb ik een reserve koelfan bij me dus hopenlijk krijgen we de eend weer rijdend. Na een half uurtje sleutelen start ik de eend weer, de nieuwe koelfan draait gelukkig weer vrolijk rond, verder heeft de motor gelukkig geen schade opgelopen. We buigen het spatbord en de motorkap weer zoveel mogelijk terug en met een enigszins triest gevoel vervolgen we de rit naar Sanliurfa. We weten dat we het niet hadden kunnen voorkomen, maargoed leuk is het niet om een hond dood te rijden...

Groeten vanuit een gehavend schip, op weg naar de veilige thuishaven...

Menno

Deel 19: Adana, Turkije, 1 Januari 2001