Menno & Marnix: Delft - India

Adana, Turkije, 1 Januari 2001

Dag allemaal,

Inmiddels aangekomen in Adana. Gisterenavond dus ook Oud en Nieuw gevierd hier, de saaiste Oud en Nieuw ooit kan ik wel zeggen. De Turken weten niet echt hoe ze feest moeten vieren. Het was erg rustig op straat, eigenlijk was het absoluut niet merkbaar dat het Oud en Nieuw was. Eerst zijn we naar een of ander feest geweest, maar daar was het om 00:00 uur zo uitgestorven dat we naar een café zijn gegaan, daar wel en leuke tijd gehad, maar echt speciaal was het niet... Morgen rijden we verder naar Antalya.

Hieronder nog even een tekstfragment van Eendreis18:

....`s Avonds laat een van de Japanners zijn Japanse speelgoed zien, hij voldoet echt aan alle clichés waaraan een Japanner behoort te voldoen: GPS op zijn off the road motor, een digitale camera, een laptop en veel foto schieten. We bekijken op zijn laptop foto die hij geschoten heeft tijdens zijn reis. Daarna gaan we maar eens slapen, de afgelopen dagen zijn nogal vermoeiend geweest....

De volgende dag blijven we in Bam, we slapen uit en na het ontbijt gaan we bezig met de eend. De eend kan wel weer eens een check-up gebruiken, in Delhi was de laatste keer. We zien dat het chassis licht beschadigd is, wat deuken in de onderste plaat, de eend heeft behoorlijke klappen gehad op de slechte wegen van Pakistan en India. Maar goed, de schade valt wel mee, niks om ons zorgen over te maken. `s Middags gaan we de stad nog even in, we bekijken de moskee, lopen wat rond over de bazaar en we gaan nog even naar de Citadel, het oude centrum van Bam, gebouwd als een groot fort dat lijkt op een groot zandkasteel omdat de muren afgewerkt zijn met zand en leem. `s Avonds eten we in het guesthouse en na het eten roken we een waterpijp met appeltabak, daarna kaarten we wat met de Australiërs en dan gaan we slapen, we moeten er weer erg vroeg uit morgen.

`s Ochtend staan we vroeg op, buiten is het nog donker en ijskoud, we hebben vannacht met kleren aan geslapen en een extra deken over onze slaapzak, het koelt hier in de woestijn `s nachts behoorlijk af dus. Na het ontbijt nemen we afscheid van Akbar, de eigenaar van het guesthouse. Het einddoel voor vandaag is Yazd, zo´n 700 km rijden, maar de wegen zijn weer erg goed hier in Iran dus we zullen het wel halen. Het landschap is erg saai, alleen de besneeuwde bergtoppen zijn erg mooi. Tegen het eind van de middag komen we aan in Yazd, het vinden van een hotel is weer eens een ware zoektocht, we zijn vlakbij maar we kunnen het hotel absoluut niet vinden. De mensen zijn erg behulpzaam, maar echt helpen kunnen ze vaak niet, we laten het kaartje van Yazd, dat in de Lonely Planet staat, zien maar na een paar minuten staren en klooien blijkt dat ze niet eens kunnen vertellen waar we precies op het kaartje zijn, soms hebben we het idee dat ze nog nooit een kaart van hun eigen stad hebben gezien. Na 20x vragen, erg vermoeiend, treffen we een Iranees die een beetje Engels spreekt en ook nog kaart kan lezen, godzijdank wijst hij ons het hotel.

`s Avonds lopen we door de stad, de binnenstad is erg mooi, veel moskeen en andere oude bouwwerken, morgen zullen we alles wel bij daglicht gaan bekijken.

Vandaag gaan we de stad in voor een sight-seeing-tour, erg interessant, Yazd is de stad van het Zorostralistisch geloof, een geloof van meer dan 3000 jaar oud, ouder dan het Christendom en het Moslimgeloof, het element vuur is voor de Zorostrianen erg belangrijk dus hebben ze vele vuurtempels gebouwd, in deze tempels brand het eeuwige vuur. Verder hebben we de Tower of Silence bezocht, de Zorostrianen cremeren of begraven hun doden namelijk niet, ze 'dumpen' de overledenen in soort torens boven op een heuvel. Verder hebben we wat moskeen bezocht, al met al veel te zien in deze stad, misschien wel de interessantste Iranese stad tot nu toe! Als we na het eten nog even door de verlaten bazar lopen komen we een aantal Iranese jongeren tegen, ze zitten met z´n allen om een vuurtje heen en als we langslopen zijn we bijna verplicht om bij ze te gaan zitten, we krijgen thee en fruit, erg leuk en aardig allemaal, het is alleen altijd zo jammer dat ze bijna geen Engels spreken. Nadat we opgewarmd zijn aan het kampvuurtje lopen we weer naar het hotel, ik ga nog even verder werken aan m´n eendreisverslag en Marnix gaat wat relaxen op de hotelkamer. Na een uurtje typen heb ik er wel weer genoeg van en ik ga maar weer eens naar bedje toe.

(wordt vervolgd)

Menno

Deel 20: Antalya, Turkije, 4 Januari 2001