Menno & Marnix: Delft - India

Antalya, Turkije, 4 Januari 2001

Dag allemaal,

Op dit moment in Antalya dus, de Costa Brava van Turkije. Het zonnetje schijnt hier en de temperatuur is erg aangenaam. Subtropische condities, palmbomen, sinaasappelbomen, bananen-plantages etc, een goede afwisseling na de vrieskoude die we hadden in het Noord-Oosten van Turkije. Het aanvankelijke plan was om de veerboot vanuit Izmir, West Turkije, naar Zuid Italië, te nemen, helaas gaat dat niet lukken, de boten varen pas weer vanaf begin maart. We moeten het hele stuk weer terugrijden dus, via Griekenland. Morgen rijden we naar Izmir, de dag erna het veerpondje naar het Europese deel van Turkije, daarna in vier dagen door Griekenland, dan de veerboot vanuit Patras (Zuid Griekenland) naar Bari (Zuid Italië). Vanaf Zuid Italie rijden we in drie dagen naar Nederland en dan zijn we alweer thuis dus.

Misschien is dit voorlopig het laatste Eendreisverslag, misschien vanuit Griekenland nog een deel, ik weet niet of ik nog vaak de gelegenheid heb om te mailen, anders schrijf ik het verhaal af als ik weer thuis ben...

Hier nog even een fragmentje van Eendreis20:

...Als we na het eten nog even door de verlaten bazar lopen komen we een aantal Iranese jongeren tegen, ze zitten met zīn allen om een vuurtje heen en als we langslopen zijn we bijna verplicht om bij ze te gaan zitten, we krijgen thee en fruit, erg leuk en aardig allemaal, het is alleen altijd zo jammer dat ze bijna geen Engels spreken. Nadat we opgewarmd zijn aan het kampvuurtje lopen we weer naar het hotel, ik ga nog even verder werken aan mīn eendreisverslag en Marnix gaat wat relaxen op de hotelkamer. Na een uurtje typen heb ik er wel weer genoeg van en ik ga maar weer eens naar bedje toe...

Vandaag weer eens lekker uitslapen. Van Yazd naar Esfahan vandaag, is maar zoīn 300 km rijden, in Iran, met zijn goede wegen, een makkie. We vertrekken rond een uur of 12, het zonnetje schijnt, maar buiten is het toch best koud, de verwarming in de eend draait volle toeren, na een half uurtje rijden is de eend genoeg opgewarmd, de winterjassen kunnen weer uit. Onderweg stoppen we nog even om een kop oploskoffie te drinken. We waren alweer bijna vergeten dat het Rammadam is, dus eerst maar eens kijken of het mogelijk is om wat te drinken. In het wegrestaurantje waar we gestopt zijn is iedereen flink aan het roken thee drinken en eten, het maakt allemaal niet uit hier. De Iranezen zijn helemaal niet zo van de Rammadam, in het begin leek het voor ons alsof iedereen zwaar moslim is, maar ondertussen blijkt de meerderheid van de bevolking toch niet strikt als moslim te leven. Het is heel anders dan in Pakistan, daar zijn bijna alle mensen zelf zwaar moslim, in Iran is echter de overheid zwaar moslim, en legt het geloof op, maar de mensen zelf een stuk minder. In Iran is het bijvoorbeeld verboden om op straat te eten, te roken of te drinken tijdens de Rammadam, maar ondertussen eten, roken en drinken de mensen wel gewoon thuis of op plaatsen waar dat ongezien kan. In Pakistan heeft de overheid erg weinig invloed maar de mensen zelf zijn zo gelovig dat ze zich strikt aan alle moslimregels houden. In Pakistan hebben we nooit iemand zien eten, roken of drinken tijdens de Rammadam. Aan het einde van de middag komen we aan in Esfahan, de komende dagen zullen we bij een kennis/vriend van Marnix verblijven. Op de heenweg hebben we ook een aantal dagen met deze jongen, Hooman, opgetrokken. We zijn uitgenodigd om een paar dagen bij hem te logeren, erg relaxed, hij heeft een groot appartement aan de rand van het centrum, van alle gemakken voorzien. We hebben afgesproken voor het guesthouse waar wij de vorige keer verbleven. Het weerzien met Hooman is erg leuk, de vorige keer hebben we ook een erg leuke tijd gehad, met hem en zijn Iranese vrienden. `s Avonds zijn we uitgenodigd om bij zijn familie te eten, een typisch Iranese maaltijd, veel rijst, heet gekruide groente, yoghurt, rundvlees, best lekker allemaal. Na het eten gaan we weer naar het appartement van Hooman, hij heeft een aantal vrienden uitgenodigd en we drinken sinds tijden weer eens alcohol. Zelfgestookte illegale whisky en wodka, vooral de whisky is verbazingwekkend goed gestookt. We hebben een mooie avond, na een paar weken geen alcohol heb je hem vrij snel hangen.

De komende dagen blijven we in Esfahan, bij Hooman thuis, `s middags heeft Hooman zijn eigen dingen, wij gaan de stad in, er is een hoop te zien in deze stad en de bazars zijn ook erg leuk. `s Avonds zitten we vaak bij Hooman, altijd gezellig druk, veel vrienden en familie over de vloer, we worden uitgenodigd bij familie om te eten, soms een beetje vermoeiend maar gelukkig zijn het geen eindeloze zittingen in Iran. Ook tijdens kerstavond zijn we bij Hooman, in Iran geen sprake van kerst maar we maken er toch een mooie kerstavond van, we koken een typisch Hollandse maaltijd voor Hooman, stukje vlees, aardappels en groente, erg lekker na al die rijstmaaltijden die we gewend zijn in Iran, Pakistan en India. Na het eten komt de drank weer op tafel en we gaan door tot in de kleine uurtjes.

De volgende ochtend, het is eerste kerstdag vandaag, ben ik weer eens ouderwets brak, dat is lang geleden, ik ben misselijk en voel me allesbehalve goed. Na een warme douche en wat eten gaat het wel weer, vandaag is het helaas ook weer tijd om te vertrekken. We hebben een mooie en erg relaxte tijd gehad hier, maar helaas moeten we na een paar dagen ook weer verder. Jammer maar ook wel weer leuk om weer verder te trekken. Vandaag is het einddoel Saveh, maar 300 km rijden dus we kunnen gelukkig rustig aan doen vandaag. We nemen afscheid van Hooman en we zijn weer op weg. Het landschap is nog steeds erg droog en saai, we rijden ook nog steeds langs de rand van Iran`s grootste woestijn. Na een paar uur rijden komen we aan in Saveh. Op de heenweg zijn we hier ook al geweest, we hebben toen een aantal studenten ontmoet, waar we toen een feestje mee gebouwd hebben en een erg leuke avond mee gehad hebben. We hadden ze beloofd om ze weer op te zoeken op de terugweg en daar zijn we weer dus. Vanaf een telefooncel bellen we ze op, na een paar minuten komen ze al aanrijden. Een hartelijke ontvangst volgt. We eten en slapen bij Haddi en Sahid, het is nog steeds Rammadam dus als de zon onder is wordt er aangevallen, na het eten gaan we als verassing naar een voetbalwedstijd, zaalvoetbal. Het team van Teheran speelt tegen een team met allemaal oud Iranees Internationals. De zaal zit bomvol en beiden teams hebben zo hun fanatieke aanhang wat gepaard gaat met vuurwerk, politie optreden (:flink rammen met een wapenstok), en veel geschreeuw. De wedstrijd is wel spannend maar het is toch heel anders dan een wedstrijd in de openlucht.

Na de voetbalwedstrijd gaan we weer terug naar huis. Het hele gezin is aanwezig nu, de gezinnen zijn groot in Iran, gemiddeld zīn 8 of 9 kinderen. We zitten met zijn allen in de woonkamer, hier speelt alles zich af, geen meubels, we zitten op de Perzische tapijten. Het lijkt erop alsof we vanavond ook in de woonkamer zullen slapen, het broertje van Haddi en Said ligt hier in ieder geval al te slapen, wij zijn ook erg moe maar het lijkt erop alsof het laat gaat worden, het is wel gezellig maar het probleem is dat iedereen erg gebrekkig Engels spreekt. Morgen wordt het erg vroeg opstaan, we zijn tenslotte op bezoek bij een zwaargelovig moslimgezin dus morgenvroeg rond een uur of 5:30 voordat de zon opkomt (Rammadam) gaan we ontbijten. Eindelijk gaan we dan eens slapen, met zīn allen op de perzische tapijten in de woonkamer, het is inmiddels alweer een uur of 1:00 `s nachts, nog een uur of 4 slapen dus, dat wordt wat morgen, als we Tabriz willen halen moeten we 850 km rijden.

De volgende ochtend worden we inderdaad heel vroeg wakker gemaakt, het is nog pikdonker buiten, het ontbijt bestaat uit rijst, brood, gekookte groenten en yoghurt, maar de maaltijd smaakt toch verbazingwekkend goed zo vroeg in de ochtend. Als het licht is nemen we ook maar eens afscheid want we hebben heel wat km-ers af te leggen vandaag, het zal wel weer een race tegen de klok worden. Vanaf Saveh rijden we nu steeds verder naar het noorden, het zal nog kouder worden dan het al is. We hopen dat het met de sneeuw mee zal gaan vallen. Als we een paar uur gereden hebben echter, wordt het witter en witter om ons heen, we komen ook steeds hoger nu. Op een gegeven moment begint het zelfs te sneeuwen, toch nog een witte kerst dus. Gelukkig blijven de wegen goed berijdbaar, maar toch moeten we langzamer rijden voor de veiligheid, en we hebben al zo weinig tijd. Het laatste stuk rijden we dan toch weer door het donker, maar alles gaat gelukkig goed. Als we eenmaal in Tabriz zijn begint de gebruikelijke puzel-zoektocht naar het hotel weer. Het wil niet meezitten vandaag, pas na een uur zoeken vinden we een geschikt hotel, niet al te duur en een veilige plek voor de auto. Een restaurantje vinden blijkt ook een moeilijke opgave, na veel rondvragen en zoeken vinden we een klein eettentje, een Iranese hamburger, lekker is anders. We nemen een taxi terug naar ons hotelletje, dat is wel erg relaxed aan Iran, de taxi kost echt bijna geen geld.

De volgende dag is het EID, het einde-van-de-Rammadam-feest (suikerfeest). Aan het ontbijt ontmoeten we een Engelsman, hij is op de motor op weg naar India, hij komt dus vanuit het koude Turkije gereden, we krijgen te horen dat het inderdaad behoorlijk koud gaat worden in het Oosten van Turkije, veel sneeuw op de wegen, dat kan wat gaan worden. Voordat we vertrekken gaan we nog even de stad in, we gaan opzoek naar sneeuwkettingen en antivries. Het valt niet mee om alles te vinden, veel winkels zijn gesloten wegens EID. Een vriendelijke Iranees schiet ons te hulp en hij helpt ons met de aanschaf van de sneeuwkettingen.

Rond een uur of 11:00 kunnen we vertrekken. Vandaag rijden we als alles goed gaat Turkije weer binnen, Dougabayzit, zoīn 40 km na de grens met Turkije, is het einddoel voor vandaag. Het besneeuwde landschap is prachtig, gelukkig geen sneeuw vandaag, een straalblauwe lucht en de wegen zijn gelukkig allemaal vrij van sneeuw. Het besneeuwde landschap is prachtig, we moeten nog een pas over voor we bij de grens zijn. Als we bij de grens aankomen is het zoīn uur of 16:00. We vrezen het ergste, uren wachten, onvriendelijke douaniers etc, de vorige keer deden we over deze grensovergang een uur of 4, gelukkig gaat het deze keer een stuk soepeler, na een uurtje staan we alweer aan de andere kant. Het is helaas al donker, het laatste stuk tot Dougabayazit moeten we in het donker afleggen, het is gelukkig erg rustig op de weg, weinig last van tegenlicht. We worden een aantal keer aangehouden, Turkije is weer het land van de militairen, de militairen die ons aanhouden dragen een bivakmuts tegen de koude en ze zijn uitgerust met grote machinegeweren, ze zien eruit alsof ze net een bank overvallen hebben...

de internet-toko gaat sluiten hier, ik moet er een eind aan breien.... tot snel...

(wordt vervolgd)

Menno

Deel 21: Patras, Griekenland, 9 Januari 2001