Menno & Marnix: Delft - India

Istanbul, Turkey, 3 oktober 2000

Dag allemaal,

Hier deel 2 van mijn reisverslag, veel leesplezier...

Na twee en en halve dag Thessaloniki hebben we genoeg gezien van de stad. Thessaloniki is erg sfeervol en levendig maar verder valt er niet bijzonder veel te zien en te doen in deze stad. we zijn blij dat we ons brakke Youth Hostel weer gaan verruilen voor een camping. Rond een uur of 13.00 rijden we weg uit de stad, ons einddoel voor vandaag is AlexandroupolIs+, zo'n 45 km voor de grens met Turkije. De afstand die we moeten afleggen is zo'n 350 km. Zodra we aan de rand van de stad zijn begint het rommelige landschap van Griekenland weer. Her en der autosloperijen, oude banden fabriekjes, veel huizen en bedrijfspanden die niet afgebouwd zijn en waarschijnlijk ook nooit afgebouwd zullen worden.
Tegen het eind van de middag komen we aan in AlexandroupolIs. de eerste camping die we proberen is een beetje vaag, we zoeken de campingbaas maar die is in geen velden of wegen te bekennen, dan maar een andere camping zoeken. Na 500 m rijden komen we een andere camping tegen, een grote ANWB sticker op het raam van de receptie, dat zal wel goed zitten, we mogen zelf een plek uitzoeken. We zetten de tent zo dicht mogelijk aan het strand tegenover een Nederlandse camper. Buiten onze Nederlandse enclave is de camping uitgestorven. Als we 's avonds beginnen met het bereiden van het avondeten begint het alweer donker te worden. Ondanks dat het hier een uur later is, begint het om 19:30 al te schemeren. Als we aan het eten zijn zien we overal om ons heen groene ogen oplichten, de zwerfkatten van Griekenland, ze hebben onze kippenbouten natuurlijk geroken en komen hier massaal op af. We tellen zo'n 20 tal kattenogen. In tegenstelling tot de campingkatten van kalambaka zijn dit een stel schijterds, je hoeft je armen maar te bewegen en ze schieten al weg. De campingkatten in Kalambaka waren veel relaxter, ze kwamen op schoot zitten en ze waren erg speels. Als we uitgegeten zijn zetten we de koekenpan met braadvet en kippenbouten een eindje verderop, het schouwspel kan beginnen, zoals te verwachten viel vallen de katten met grote getallen aan en binnen notie is alles afgelikt en afgekloven. 's Avonds spelen we een potje schaak, het ging zo goed maar uiteindelijk wint Matrix toch.

De volgende ochtend maken we kennis met onze Nederlandse buren, een ouder echtpaar, ze vinden het prachtig dat we met ons brakke eendje helemaal naar India gaan rijden en ze zetten lekkere Hollandse koffie voor ons. Op hun camper is een grote sticker geplakt met daarop: SELECTIETEAM INTERNATIONALE CAMPINGIDS. Hun werkveld bestaat uit Griekenland en Turkije, ze komen al meer dan 10 jaar in Turkije dus ze kunnen ons allerlei nuttige info verschaffen. 's Middags gaan we even Alexandroupolis in, na een uurtje rondlopen concluderen we dat AlexandroupolIs een doodsaaie stad is. Dan maar terug naar de camping en een duik nemen in de zee, het zonnetje schijnt volop en het is 25 graden, best relaxed dus.

De volgende dag rijden we verder naar het oosten. Het is maar zo 3 kwartier rijden tot de Turkse grens dus we zijn er zo. Hoe dichter we de grens naderen hoe meer Griekse legervoertuigen we tegenkomen, het lijkt wel alsof we ons in een belegerd gebied bevinden, maar de verhoudingen tussen de Grieken en de Turken zijn ook niet al te best en dat is dus ook goed te merken. Nog even en we verlaten de EU, op naar Azië. Ik maak me al een beetje zenuwachtig voor de grensovergang, we hebben al van verscheidene mensen gehoord dat er behoorlijk moeilijk gedaan kan worden door de Turkse douaniers. Als we bij de grensovergang aankomen parkeren we de auto voor een grote slagboom met een nog groter bord STOP. Achter de slagbomen een kantoortje, echt druk bezet is de douanepost niet, geen douanier te bekennen. Na 5 minuten de kat uit de boom kijken verschijnt er eindelijk iemand achter het glas. "Passports please" wordt er kort maar krachtig gesnauwd. Onze paspoorten worden kritisch en aandachtig bekeken en ook wij worden kritisch geobserveerd. Op de foto in mijn paspoort heb ik nog halflang haar en nu ben ik net een of andere skinhead, maar alles gaat goed, onze paspoorten worden weer overhandigd en we mogen verder rijden. We bevinden ons nu In het niemandsland tussen Griekenland en Turkije, uitkijkposten, legerbarakken en een erg slechte weg bepalen het landschap. Een lange brede brug over de rivier de Evros voor ons. Aan de overkant ligt Turkije ons vijfde land waar we doorheen moeten. Weer een grote slagboom met een stopbord. Voor ons staat een vrachtwagen, we zetten de eend erachter en wachten rustig af, na een kwartier kunnen we doorrijden. We komen op een terrein met allemaal verschillende douaneposten, waar moeten we heen vragen we ons af. We stoppen bij het eerste kantoortje en gaan naar binnen, onze paspoorten in de aanslag. Nee hier moeten we niet zijn, hoe dom van ons... op en in z'n Turks wordt er gewezen in de richting van de andere kantoortjes. Na een half uur aanklooien en heen en weer lopen denken we alle stempels, formulieren en toebehoren te hebben, maar nee hoor we zijn er nog niet, weer naar een ander kantoortje. Eendelijk mogen we doorrijden, wat een bureaucratisch zootje bij elkaar, maargoed we zijn in Turkije. Na een half uurtje rijden stoppen we even langs de kant van de weg om iets te eten. De eerste kennismaking met het Turkse volk is snel geschied. Nieuwsgierig komen twee Turken een kijkje nemen. Ze staan er maar een beetje bij, spreken geen woord Engels en met handen en voeten voeren we een gesprek.
Na ons gezellig samenzijn rijden we weer verder. Istanbul is ons eindpunt voor vandaag, vanaf de grens nog zo'n 250 km rijden. Meneer de campingselecteur, van de vorige camping, heeft ons een routebeschrijving meegegeven, als we de stad naderen blijkt al snel dat deze beschrijving toch iets te summier is voor deze miljoenenstad. Geheel gedesoriënteerd belanden we op het grootste vliegveld van Istanbul. Inmiddels is het alweer donker, we hadden nog zo gepland voor het donker op de camping te zijn. We belanden op een tankstation waar we de weg vragen. We zijn in de buurt want ze kennen de camping wel, maar daarmee is helaas alles ook gezegd. Plotseling komt er een Turk naar ons toe, " Sir can I help you?? "We are searching for camping Londra" is ons antwoord, "Ok follow me!" zo gezegd zo gedaan en na 5 min verkeerschaos en getoeter zijn we op de camping, wat een aardige actie van die man! De camping, direct gelegen aan de ringweg van Istanbul, behoort toe aan een tankstation. Een multifunctioneel tankstation: brak hotel, autowasstraat, verkoop van auto, minimakreet etc. en achter dit alles een grasveld met wat appelbomen en walnootbomen, opzicht een prima camping: midden in de stad, op loopafstand van de metro, warme douches, kookgelegenheid met koelkast en gasfornuis, alles wat we nodig hebben. Op de camping staan een tweetal omgebouwde vrachtwagens, een engelse en een Duitse. De Duitse vrachtwagen ziet eruit als een of ander wetenschapsvoertuig, een voertuig waar je grondmetingen mee doet ofzo. Het engels voertuig is van een Britse reisorganisatie. Aan boord zo 15 man van allerlei verschillende nationaliteiten, ook een Nederlander. Hij verteld ons dat ook zij op weg zijn naar India. De volgende dag pakken we de metro naar het centrum van Istanbul, we moeten eerst naar het consulaat van Iran om het visum voor Iran te regelen, helaas zijn we te laat het consulaat is al gesloten. De volgende dag hebben we meer succes. Na het invullen van een uitgebreid formulier krijgen we te horen dat we zaterdag het visum op kunnen halen, een weekje Istanbul dus nog, maar dat is geen probleem er is hier genoeg te zien en te doen. Na het bezoek aan het consulaat besluiten we de Aya SfIa te gaan bekijken. Ooit de grootste kerk van het christendom. Gebouwd tussen 527 en 565, in 1453 echter, tijdens 'the conquest of constantinopel' is de kerk omgevormd tot een moskee toen pas zijn ook de minaretten geplaatst. Na de Aya Sofia lopen we verder naar the covered market of 'The Grand Bazar' (wordt vervolgd)

Ali Baba

Deel 3: Shiraz, Iran, 14 oktober 2000