Menno & Marnix: Delft - India

Agra, India, 18 November 2000

Dag allemaal,

Hier Eendreis 9. Inmiddels zijn we in Agra beland, Taj Mahal. We reizen nu dus per trein, eendje staat veilig in Delhi. Het openbaar vervoer in India is goed. Vanavond nemen we de trein naar Varanasi, zo'n 13 uur treinen vanuit Agra. Ik loop behoorlijk achter met mijn verhaal, dus ik begin maar snel, eerst nog even het laatste tekstfragment van Eendreis 8:

...Rond een uur of 19.00 komen we aan in Besham, een klein bergdorpje, het hotel is makkelijk te vinden. We laten het eten op onze kamer bezorgen, het is weer eens niet te eten, in Pakistan hebben ze geen verstand van lekker eten. Na het eten lopen we nog wat rond door het dorpje, zelfs in deze mooie schone omgeving weten ze er toch een smerig en stinkend dorp van te creëren. Na ons wandelingetje gaan we maar naar bed toe, er is hier verder toch niks te beleven en morgen moeten we weer vroeg opstaan.

De volgende ochtend staan we inderdaad vroeg naast ons bed, het wordt weer een lange rit vandaag en het grootste gedeelte is dwars door de bergen heen. Maar goed de weg zal wel redelijk zijn, op de kaart staat de weg in het rood aangegeven, een hoofdweg dus. Vandaag zullen we dus de Karakorum Higway volgen, de wereldberoemde weg dwars door de hooggebergten van Pakistan. Wij rijden er maar een klein stukje van helaas, we hebben geen tijd om de hele Karakorum af te rijden, dit zou je waarschijnlijk zo'n 6 of 7 dagen kosten met passen van meer dan 4600 m en je rijdt dan vlak langs bergen van meer dan 8000 m hoogte. Helaas zullen wij vandaag niet hoger komen dan zo'n 1700 m en we passeren slechts bergen van zo'n max 5500 m hoogte. Toch is onze rit ook spectaculair, we rijden uren langs de rivier de Indus, die hier z'n oorsprong vind, om ons heen bergen van meer dan 5000 m hoog, besneeuwde bergtoppen, groene heuvels en stromend water en de weg is prima, het schiet alleen niet echt op, de gem. snelheid is slechts 35 a 40 km/uur, de bochten zijn scherp en de afdalingen zijn erg steil af en toe.

Na een uur of 7 rijden komen zijn we aan het einde, eigenlijk het begin van de Karakorum Highway, het was een prachtige rit en we zijn allebei blij dat we hiervoor twee dagen zijn omgereden, het was zeker de moeite waard. Helaas is het verkeer gelijk weer chaos, de Karakorum was lekker rustig, nauwelijks verkeer, nu bevinden we ons weer in de verkeersjungle van Pakistan. Van onze Pakistaanse buurman, in het hotel in Peshawar hebben we echter gehoord dat er van Islamabad (de hoofdstad) naar Lahore, een andere grote stad, een supersnelweg loopt. Maargoed we hebben wel geleerd dat in dit land het gezegde "Eerst zien, dan geloven" vaak opgaat. Maar na een uurtje rijden zien we de eerste borden, Highway Nr. 2, de borden staan al zo'n 50 km voor Islamabad aangegeven, dus de hoop groeit. Als we eenmaal in de buurt van Islamabad zijn worden we gelukkig om de stad heengeleid, richting de beloofde supersnelweg. Voordat we de snelweg opgaan, moeten we door de tolpoorten, het ziet er allemaal supermodern uit. En het beloofde wordt waargemaakt, we rijden daadwerkelijk op een supersnelweg, 6 baans, nieuw asfalt, goede bewegwijzering, moderne tankstations, heuse Fransaandoende aires, wegrestaurants. Het is bijna onwerkelijk, alsof je op de snelweg in Frankrijk rijdt, wat een contrast met de wegen in de rest van Pakistan. We hebben de weg voor ons alleen, de meeste Pakistani kunnen het waarschijnlijk niet opbrengen om deze dure tolweg te gebruiken. We voeren de snelheid op naar 115 km per uur, zo schiet het aardig op. Als het donker wordt rijden we nog zo'n 100 km verder, het is nu niet gevaarlijk, we hebben geen tegenliggers, rond een uur of 20.00 hebben we het gehad met het rijden, we zitten al zo'n 11 uur achter het stuur. We nemen een afslag, een klein dorpje, ik ben de naam vergeten, we hopen maar dat er een hotel is. Na een half uurtje rondrijden bereiken we dan eindelijk het hotel. Als we eten bestellen komen we erachter dat we te weinig geld hebben om het hotel te betalen, onze contante dollars zijn er ook al doorheen, dus we hebben een probleempje. We leggen de situatie uit aan de hoteleigenaar. We vragen hem of we misschien onze tent op mogen zetten in de tuin, maar daar is geen sprake van, kamperen is hier niet echt normaal. We leggen uit dat we dat gewend zijn en dat het voor ons geen enkel probleem is. Maar de eigenaar staat erop dat we gratis in een van zijn hotelkamers slapen. We zijn hem erg dankbaar en om onze dank te betuigen geven we hem een cadeautje, de leren portemonnaie die ik gekocht had in Istanbul. Hij wil er eerst niks van weten, maar als we aandringen neemt hij het cadeautje toch uiteindelijk aan. Na het eten lopen we nog even naar het meer, waarop we uitzicht hebben vanaf ons hotel. Hierna gaan we maar slapen, als we de komende dagen vroeg opstaan en een beetje doorrijden kunnen we in twee dagen in Delhi zijn.

De volgende dag zijn we weer vroeg uit de veren, we rijden het dorpje uit en na 10 min rijden bevinden we ons weer op de supersnelweg. Het is nog zo'n 200 km tot Lahore waar de snelweg ophoudt. Lahore ligt zo'n 30 km van de grens met India, dus over een paar uur zijn we bij de grens. Als we in de buurt van Lahore komen is het inderdaad afgelopen met de supersnelweg. Eenmaal de afrit genomen bevinden we ons weer in de verkeersjungle. De gemiddelde snelheid keldert weer omlaag. Dwars door de arme Pakistaanse dorpjes, zigzaggend om de koeien, ezels, geiten, honden en mensen banen we ons een weg door de vele dorpjes. Dan komen we bij de grens, het is de enige grensovergang tussen Pakistan en India, maar de drukte valt erg mee. Vanwege de slechte verhoudingen tussen Pakistan en India zijn het alleen de buitenlanders die de grens overgaan. We bereiden ons voor op weer een hoop bureaucratie en wachten. De Pakistaanse zijde van de grens valt mee, we zijn er vrij snel doorheen, een van de douaniers maakt misbruik van zijn macht en troggelt ons een dollar af. De Indiase zijde valt erg tegen, we moeten uren wachten, allerlei formulieren invullen, de eend wordt doorzocht, zelfs de onderkant van de auto wordt nauwkeurig onderzocht. Na 4 uur zijn we dan eindelijk door de grens heen, we zijn in India!! Nog zo'n 500 km en we hebben ons einddoel bereikt. Het begint alweer laat in de middag te worden, de grens heeft ons meer tijd gekost dan we hadden gedacht. Ons doel voor vandaag gaan we niet halen. We zoeken een andere plaats op de kaart waar we een hotel mogen verwachten. Na een uurtje rijden begint het alweer te schemeren. En dan gebeurt het, een koe langs de weg, een heilige koe wel te verstaan. Hij staat echt vlak langs de weg, door het felle tegenlicht durf ik niet al te veel uit te wijken naar rechts (we rijden aan de linkerkant), want ik zie bijna niks, ik zoek een middenweg, probeer de heilige koe te ontwijken, ik denk dat ik het gehaald heb, maar nee, boink, we schampen langs de koe, ik schrik me rot, wat is de schade?, hoe is de koe er aan toe?, Marnix kijkt achterom hoe het met de koe staat, de koe is ook geschrokken en springt op en neer, het valt mee gelukkig, waarschijnlijk heeft ie de auto geraakt met een van z'n enorme horens. Maargoed we rijden verder, het heeft waarschijnlijk weinig zin om te stoppen en het is niet veilig om op deze weg te stoppen. Na een paar km zien we een hotel langs de kant van de weg. We stoppen om te gaan kijken, wat het hotel ook kost, we rijden niet verder, het is te gevaarlijk. We bekijken de schade aan de eend, een flinke deuk in het linker achterspatbord, Marnix vind het een prachtig souvenir, ik vind het wat minder leuk, maar echt erg vind ik het ook weer niet. Het hotel ziet er goed uit, wel aan de prijzige kant, maar het moet maar. Het restaurant serveert erg goed eten, we eten echte franse frietjes met kip en groenten, de beste maaltijd in tijden. 's Avond kijken we een film, Engels gesproken, Jerry Maguire ofzo, Tom Cruise in de hoofdrol, wel leuk om weer eens televisie te kijken, dat is alweer zo'n 6 weken geleden. Rond een uur of 22:00 barst er beneden in het hotel een feest los, een Indiase trouwerij, er speelt een een of andere Indiase band, de televisie moet harder anders verstaan we er niks meer van. Het geluid van de band is zo slecht dat het net is alsof ze oorlog aan het voeren zijn beneden. Rond een uur of half een is de film afgelopen, we willen gaan slapen, de volgende ochtend willen we om 5 uur opstaan maar het is onmogelijk om te slapen, beneden wordt namelijk nog steeds oorlog gevoerd. We beklagen ons bij de hotelmanager, we betalen geld om te overnachten maar we kunnen niet slapen door de herrie, dat kunnen ze toch niet maken in een hotel. Het helpt niet, oorproppen in en uiteindelijk vallen we toch in slaap...

(wordt vervolgd)

Menno

Deel 9: Varanasi, India, 19 November 2000