Menno & Marnix: Delft - India

Varanasi, India, 19 November 2000

Dag allemaal,

Hier alweer Eendreis 10, ik loop een beetje achter, ik probeer de schade een beetje in te halen. Gelukkig hebben ze hier overal internetcafe's en het kost erg weinig geld om te mailen. We zijn inmiddels per nachttrein aanbeland in Varanasi, een erg interessante stad, door deze stad loopt namelijk de rivier de Ganges, een heilige rivier wel te verstaan. De rivier brengt de meest interessante rituelen en taferelen met zich mee...

nog even het laatste fragment van eendreis 9:
....Rond een uur of half een is de film afgelopen, we willen gaan slapen, de volgende ochtend willen we om 5 uur opstaan maar het is onmogelijk om te slapen, beneden wordt namelijk nog steeds oorlog gevoerd. We beklagen ons bij de hotelmanager, we betalen geld om te overnachten maar we kunnen niet slapen door de herrie, dat kunnen ze toch niet maken in een hotel. Het helpt niet, oorproppen in en uiteindelijk vallen we toch in slaap.....

Vandaag is DE dag, als alles goed gaat vandaag, dan rijden we aan het eind van de middag Delhi binnen!!, ons einddoel, we hebben inmiddels zoveel vertouwen in de eend gekregen dat we echt geen problemen meer met de eend verwachten, als we een beetje uitkijken voor de heilige koeien dan komt het wel goed. Het wordt een lange rit vandaag, zo'n 450 km, we weten niet hoe de wegen zullen zijn, tot nu toe hebben we vrij slechte wegen gehad in India, dus veel beter zal het wel niet worden. We hadden de wekker vroeg gezet gisterennacht, het was de bedoeling dat we om half 7 's ochtends weg zouden rijden. Maar helaas, we zijn door de wekker heen geslapen, niet zo gek, we hebben maar een paar uurtjes kunnen slapen door de #$%@^&* herrie van de bruiloft gisterennacht.

Uiteindelijk rijden we rond een uur of 7:30 weg van het hotel. Na een uurtje rijden wordt de weg ineens verbazingwekkend goed, een vierbaans 'snelweg', een brede berm ertussen, dus geen last van tegenliggers. Als de weg zo blijft dan gaan we het makkelijk halen, we kunnen alleen maar hopen. Als we onderweg door een dorpje rijden, zien we onze eerste olifant, met z'n enorme lichaam sjokt ie door het stoffige dorpje heen, wat een mooi gezicht. De weg blijft goed, dat hadden we nooit durven hopen en rond een uur of vier rijden we de voorsteden van Delhi binnen. We bereiden ons voor op het ergste, Delhi telt 12 miljoen inwoners en als ze allemaal zo beroerd rijden als de Indianen die we normaal op de weg tegenkomen, dan wordt het een regelrechte hel. Hier in de voorsteden stikt het van de heilige koeien, oppassen dus, het lijkt alsof ze aan het verkeer gewend zijn, de meeste lopen netjes aan de kant van de weg, anderen zitten in de middenberm van de weg. Het is een erg vreemd gezicht, stel je eens voor, je rijdt door Amsterdam heen en overal lopen gewoon koeien door het verkeer, het is eigenlijk te raar voor woorden, maargoed hier in India kan het allemaal. Het verkeer in Delhi valt ons alles mee, tuurlijk het is stervensdruk, overal taxi's, bussen, vele motorriksja's, fietsriksja's, fietsers, koeien, geiten en noem maar op maar ja als je gewoon met de stroom meegaat en af en toe een beetje brutaal bent dan is het wel te doen allemaal. We zijn opzoek naar de Tourist Camp in het centrum van het oude Delhi, van andere reizigers hebben we gehoord dat dit een erg relaxte plek is met veel andere reizigers en de eend kan er veilig staan, in hartje centrum van deze miljoenenstad, we zullen zien. Met de Lonely Planet als onze supergids banen we ons een weg door de verkeersjungle. Na een tijdje zijn we de weg kwijt, dan maar op de vraagtoer, dat werkt meestal toch het beste, die kaartjes in de Lonely Planet zijn zo goed nog niet. Na wat rondvragen blijkt dat we al aardig in de buurt zijn, en dan zien we ineens een groot bord, 'Tourist Camp'. We hebben het gehaald en het is nog geen vier uur 's middags, wat relaxed, een koud biertje om het te vieren. Maar we hebben iets te vroeg gejuicht, als we bij het hek aankomen zien we dat het hek gesloten is, er hangt een bordje: "closed due to government, may 2000. We kunnen het bijna niet geloven, waren we zo mooi op tijd. Er zit niks anders op dan verder te gaan met onze zoektocht. We rijden dwars door Delhi heen, opzoek naar een Guesthouse of hotel met veilige parkeergelegenheid voor de eend. We gaan tientallen hotels af maar het gaat niet werken, nergens hebben ze goede parkeergelegenheid, alleen bij de viersterrenhotels schijn je je auto veilig te kunnen parkeren, helaas ligt dit niet in ons budget. Bij een van de hotels krijgen we te horen dat er nog een soort Tourist Camp is, we vragen het adres en gaan op zoektocht in de jungle. Als het eenmaal tegen zit, zit het ook echt tegen, we zijn bijna door onze benzine heen en ons Indiase geld is ook op, wat nu? Nog zo'n 3 km en het is gebeurt met de brandstof, met het kleine beetje geluk dat we nog hebben komen we een tankstation tegen, maargoed geen Indiaas geld, we hebben nog wat dollars, het is het proberen waard. "No, we do not accept dollars, I am very sorry..." ok, ok, en dan zonder benzine, tja dat gaat niet werken, dan wenkt iemand me, het is een student en hij vraagt wat het probleem is, hij wil gelukkig wel wat dollars omwisselen in Indiase roepies. We hebben weer benzine. De Tourist Camp is erg moeilijk te vinden, het is inmiddels alweer donker buiten, we rijden al tijden door Delhi heen en we hebben het echt helemaal gehad met het zoeken. Maar we moeten verder, we vragen het nog maar eens, gelukkig, iemand die goed Engels spreekt, hij geeft een duidelijke routebeschrijving en een kwartier later rijden we de Tourist Camp op. Godzijdank is ie niet gesloten. We hebben de keuze uit kamperen op het kleine grasveldje, of slapen in de brakke hut, we kiezen voor de brakke hut. Het is niet meer dan een soort tuinschuurtje met twee bedden en een peertje voor de verlichting, verder wat mieren, veel muggen en kakkerlakken. Maargoed we hebben het gehaald, we zijn in Delhi!! en de eend kan hier veilig staan. Nadat we de spullen naar de hut hebben gebracht gaan we wat eten met ons geleende geld, de campingbaas was gelukkig zo aardig om ons wat geld te lenen, morgen kunnen we pas weer naar de bank. De Tourist Camp is in een van de betere buurten van Delhi gesitueerd, alleen maar dure en luxe restaurants. We kiezen voor de chinees en bestellen een simpele nasi en twee cola, we kunnen het precies betalen, het eerste wat we morgen doen is geld halen, zo is het geen doen. Na het eten begeven we ons weer richting hut, we praten wat na en met een goed gevoel vallen we ondanks de overheersende verkeersgeluiden snel in slaap.

De volgende ochtend staan we alweer vrij vroeg naast ons bed, veel geslapen hebben we niet, de muggen hebben ons gek gemaakt vannacht, de hut zit ook vol kieren en gaten, dus het heeft ook weinig zin om op muggenjacht te gaan. Vandaag moet er weer een hoop geregeld worden, eerst moeten we naar New Delhi, het nieuwe modernere zakencentrum van Delhi, we moeten traveller cheques omwisselen. Dit geeft gelukkig weinig problemen deze keer, er is een kantoor van American Express in het centrum. Het geldprobleem is dus weer opgelost. Maar nu komt het vervelendste nog, het visum voor Iran moet geregeld worden, op naar de ambassade van Iran, het zal wel weer een groot feest worden. Na een kwartiertje in de motorriksja staan we voor het enorme pand waar de ambassade in gehuisvest is. Gelukkig,, hij is open, nadat de rugzakken doorzocht zijn, alle gegevens genoteerd en wij gefouilleerd kunnen we verder naar binnen. Een wachtruimte, veel mensen, ze willen allemaal het felbegeerde visum voor Iran, we wachten en wachten en ja hoor daar verschijnt eindelijk iemand achter het glas. Eerst formulieren invullen, dan blijkt dat we ipv twee pasfoto's drie pasfoto's nodig hebben, weer terug de stad in, pasfoto's laten maken en weer terug. Weer bij de balie, "Ok, waar is jullie aanbevelingsbrief? (brief waar instaat dat je een goede Nederlandse burger bent en geen stoute dingen gedaan hebt)"... "Aanbevelingsbrief?, hebben we die nodig dan?"...." Ja, wat dacht je?"...." Tja..., in Istanbul hadden we die niet nodig, de uitnodigingsbrief was toen voldoende... "...We zijn hier niet in Istanbul, is het wel?...",.... "Nee Delhi heet het hier geloof ik... " Goed, daar viel niet over te discussieren, op naar de Nederlandse ambassade, aan de andere kant van de stad wel te verstaan en de Iranese ambassade sluit over twee uurtjes, dus we hebben haast. Eenmaal bij de Nederlandse ambassade aangekomen blijkt dat de degene die de aanbevelingsbrieven schrijft z'n hand in het gips heeft, ..."Om 15.00 uur vanmiddag komt er iemand anders die..."... "Ja maar, ons vliegtuig vertrekt morgen (leugentje voor eigen bestwil) en de Iranese ambassade sluit straks, we moeten die brief echt vandaag hebben" Gelukkig werkt de vrouw achter de balie mee en ze regeld iets voor ons. Na een uurtje wachten hebben we de felbegeerde brief in handen, snel weer richting Iranese ambassade. Nog net op tijd komen we binnen, we overhandigen de brieven en hopen dat nu alles rond is. Maar dat feest gaat niet door, we moeten betalen en dat kan alleen maar bij een bepaalde bank en die bank is nu al gesloten, hahaha. "Dus komen jullie morgen maar terug...." Nu hebben we het helemaal gehad, morgen weer terug naar de ambassade, wat een gedoe. We vragen of het misschien mogelijk is om het visum en de betaling verder af te handelen als we weer terug zijn na onze rondrit per trein door India. Gelukkig is dit mogelijk, nu hoeven we ook niet verplicht in Delhi te wachten op het visum en we moeten toch terug komen om de eend op te halen, dus het is eigenlijk beter zo. Na een ochtend en een halve middag stressen en vliegen belonen we onszelf met een bezoekje aan de Mac Donalds, na Istanbul zijn we er geen meer tegengekomen en na al het slechte eten in Pakistan kunnen we ons verheugen op een maaltijd bij de Mac. De Mac wordt een feest, we eten tot we er bij neervallen en als toetje een macshake. Na het eten lopen we wat door New Delhi heen, wat een contrast met het oude Delhi, moderne gebouwen, mooie winkels, alles wat je in een westerse stad ook tegenkomt, normaal is daar niet zo heel veel aan, maar wij vinden die luxe wel aangenaam nu. Aan het eind van de middag vatten we het plan op om Tim op te zoeken. In Dera Khazi Khan zijn we ieder onze eigen weg gegaan, maar wel allebei richting Delhi. Hij heeft een veel directere route naar Delhi gevolgd, wij wilden nog wat meer van Pakistan zien. Hij zou minimaal een week in Delhi blijven dus waarschijnlijk is hij er nog wel. We vragen aan de riksjabestuurder of hij het hotel kent waar Tim zit. Het is een aardig eindje rijden maar na wat zoekwerk vinden we het hotelletje. Nu maar hopen dat hij er nog is, als we op het terrein komen zien we de Royal Enfield al staan. Hij is er dus nog. We vragen aan de eigenaar van het hotel of hij Tim voor ons wil halen, nietsvermoedend zien we hem aankomen, hij is blijverrast als ie ons weer ziet. We gaan uit eten en drinken bier. We hebben wel wat te vieren na onze overwinning, wij met de eend vanuit Nederland naar India, hij met z'n 55 jaar en z'n Royal Enfield (oude motor) vanuit Schotland naar India, wel een klein feestje waard. Na het eten gaan we weer terug naar de hut, we hebben voor morgenavond weer afgesproken met Tim, hij weet een echte Engelse pub ergens in New Delhi. Eenmaal bij de hut aangekomen is het ook alweer laat, we vallen ondanks de pestmuggen snel in slaap....

(wordt vervolgd....)

Menno

Deel 10: Jaipur, India, 23 November 2000