John & Stef: België - Iran

Urgup, Turkije - Piatra Neamt, Roemenië

Reis naar Iran : deel 10

Vr 29 juni Urgup.

Zoals elke morgen haal ik mijn ontbijt in een winkeltje. als ik terugkom staan er 2 journalisten rond mijn auto te draaien. We rijden samen naar de paddestoelrotsen en zij schieten er enkel plaatjes en draaien er film. Ik kom in de krant en op de regionale televisie!
Het is maar zeer de vraag welk verhaal er wordt verteld: geen van beide journalisten sprak degelijk engels.
De rest van de dag volg ik de toeristisch platgelopen paden. Het blijft wondermooi. De kerkjes getuigen heel wat geschiedenis: Eerst kwamen er rudimentaire tekeningen in rode verf. Daarna werden de muren bepleisterd en beschilderd met christelijke taferelen. Eeuwen later kwamen de moslims. Christelijke taferelen waren zonde, en werden gestenigd. Men had het vooral gemunt op de hoofden....Het spreekt boekdelen. De geschiedenis blijft zich herhalen: denk maar aan het vernietigen van het culturele erfgoed in Afghanistan.
Ik heb er een nieuwe hobby bijgekregen : mensen gadeslaan en raden van welke nationaliteit ze zijn. De Australiërs herken je aan hun 'funny' accent, de Japanners en Koreanen aan hun uiterlijk, de Europeanen aan hun taal, de Georgiërs en Azerbeidjanen aan hun kledij. Echt toerist kan je deze laatste niet noemen. Russen,Iranezen,... kom je hier niet tegen. Die zweed kon ik echt niet toewijzen.

Za 30 juni: Urgup

Vandaag huur ik een mountainbike. kwestie van mijn conditie terug wat op te krikken na al die uren in den tjoolder. Ge zou er een doorgezakt gat van krijgen. Zoals ik verwachte wordt het hijgen en puffen. Maar natuurlijk was dit de schuld van de versnelling die reeds na 3 km defect waren en het zadel dat te laag stond. Kwestie van een excuus te vinden. Ik doe het ritje Urgup-Zelve-Gorume en ondervind terug wat de natuurelementen zijn. Daar waar ik vloek op mijn tjoolder dat ik moet terugschakelen naar 1 ste versnelling en nauwelijks boven geraak mag ik nu zelf afstappen en verder te voet gaan voor 300 meter.
Na zo een rit kan men alle zweetgeurtjes enkel weg krijgen door een Turks bad: De Hamam. Ik wordt er echter weggejaagd, het is mij niet duidelijk waarom. Later hoor ik van een tapijtverkoper dat de zaterdag de vrouwendag is in de Hamam.

Zo 1 juli: Urgup

Ik heb mij toch laten verleiden tot de aankoop van een zijden tapijt met dierenmotieven. Over de prijs had ik voorgaande dagen reeds uren gediscussieerd. Nu drink ik er enkel nog een theetje op. Met de beurs een stuk lichter ga ik een ondergrondse stad bezoeken. Deze steden waren tot 8 verdiepingen diep en hadden tunnels die tot 30 km ver liepen. Ongelofelijk wat voor een labyrint het is. Bestoft door het kruipen door deze ondergrondse gangen geniet ik vandaag van de Hamam. Eerst een koude douche, daarna in de sauna eventjes de voorwas en daarna mag je naar de massage, ja massage! Een vriendelijk lachende turk met grijzende haren roept mij. Ik leg mij op een hete warme steen. Hij is zo het type dat met zijn pinken je nek kan omwringen. De massage is gewoonweg ruw en net niet pijnlijk. Daarna komt de rasp: een heel ruw washandje. Hij wrijft er al mijn dode huid mee weg : met vellen komt het er vanaf. Echt proper geniet ik van een theetje. Een ware belevenis!

's avonds geniet ik van een pilsje met de tapijtverkopers. De verkoop gaat hier niet goed, dit vind ik logisch als in een klein dorpje als Urgup 10 tapijtverkopers zijn in 1 straat hebt. Maar niemand die er aan denkt iets anders te verkopen: bvb handgemaakt speelgoed, dat kan je een kleine toch niet weigeren!
Ze zijn in het begin van de 20 en hebben net enkele Georgische meiden leren kennen die hier op hotelstage zijn. Ze vragen mij raad over hoe ze het moeten aanpakken.

Ma 2 juli: Urgup - Ihlara

Vandaag bezoek ik de Ihlarakloof : een kloof uit vulkaansteen van zo een 16 km lang met hier en daar een kerkje en een woning uitgehouwen. Ik geniet veel meer van de rotsformaties dan van de gebouwen erin. Veel toeristenbureaus klagen hier, maar ze bieden allemaal hetzelfde aan. Heeft er hier nog niemand gehoord van sportieve vakanties. Een afdaling in deze kloof via een touw (rappel) zou wondermooi zijn!
's avonds wil ik nog enkele kilometers richting Ankara rijden. Ik ben nog maar net het dorp uit en stuit op 2 Oostenrijkse studenten die op weg zijn met een volkswagenbusje. Ze zijn ook eigenaar van een 2pk en kijken vol verbazing naar mijn tjoolder.(Ik weet het, de combinatie Kever(achtige) en 2pk is een rare combinatie voor menig citroen liefhebber). Met hun busje willen ze zo snel mogelijk naar Iran. De westerse benzine prijzen zijn net iets te veel voor hun portefeuille - het busje zuipt 14 liter/100km. Ik geef ze heel wat informatie en adressen over Iran. We schieten samen goed op en ik keer terug naar Ihlara waar we een camping zoeken. Het busje verbruikt 2 liter olie op 1000km. Mensen toch, waarmee zijn jullie aangezet! Het is een troost voor hen dat er ook in Iran Kever garages zijn. Bij zware bergritten in warm weer verliest het busje zijn vermogen, net hetzelfde als van mijn 2pk. Ik stel hen gerust dat de motor nog niet defect is. Hij zal ook een flexibel gebruiken om frissere lucht verder van de motor aan te zuigen om de vapourlock te voorkomen.
Na de prachtspaghetti die Tanja ons bereide praten we de avond vol tot 1u00 's morgens. 2pk rijden is een ziekte, het is net hetzelfde als op de 2pk meetings: ge raakt niet in uw bed.

Di 3 juli Ihlara - 100km voor Edirne

De Oostenrijkers en mijzelf praten nog de voormiddag vol. Zij hebben hun VWbusje gekocht toen het gebruikt werd als hondenhok. Ze doen bijna alles zelf. Het busje is vanbinnen comfortabel ingericht als camper. Het binnendak werd volledig volgens de regels van de perfectie hermaakt, dit is monnikenwerk. Ze hebben samen een heel mooie relatie, dit confronteert mij met mijn Ingridje die nu thuis zit en krijg een beetje last van heimwee. Ik zet hen af aan de entree van de Ihlarakloof en vertrek richting Ankara - Istanbul. Terug doet 'de vibratie' zich tegoed aan mijn Deuche. Het is vreemd, het probleem doet zich enkel voor tussen de 80 en 90km/h. Zou een van de rollagers een duw gehad hebben? Die mogelijkheid is reëel, maar daarvoor moet ik het verhaal van gisteren vertellen: ik heb zo een slecht karaktertrekje dat ik geen parking wil betalen als het niet moet. Zo gebeurde dat ook aan de Ihlarakloof. Ik parkeer mijn tjoolder 200 meter verder op een helling met de achterbumper tegen een boom: gratis en in de schaduw, je kan niet beter vinden! Als ik wil vertrekken graaft het rechterwiel zich volledig in. Met de hulp van enkele stenen voor het wiel en de duwkracht van 2 turken raak ik eruit, Hierbij zou het wiel wel eens een duw kunnen gehad hebben. Een klapband biedt de oplossing voor dit trillingsprobleem. Een Michelin deze keer. De volgende keer ga ik niet meer op reis met 2 de hands banden! De 'Iran Tire biedt de oplossing en gelukkig heb ik nog 1 Michelinke in voorraad. Eenmaal op de snelweg (net voorbij Ankara) wordt het suffen: Een viervakssnelweg met tegenwind geeft als resultaat een 70 a 80 km/h...tuf tuf. Een fikse regenbui doet het geheel afkoelen en geeft het motortje zijn volledige vermogen terug. De wind valt en als ik mij achter een snelle vrachtwagen kan hangen kan de pret niet meer op. Na iets meer dan 10 uur rijden ben ik toch zo een 850 km verder geraakt. De Bosphorus verwelkomt mij met 'wellcome to Europe'. Aha Europ assistance, ik kan jullie terug lastigvallen!

Woe 4 juli: Edirne

Ik kom om 10u00 aan in Edirne. Mijn maag ligt in de knoop en ik voel mij als een zombie. Een middagdutje in het hotel haalt niets uit, want ik kan de slaap niet vatten. Ik bezoek de beroemde Selimeye Cameii moskee. Ze zou mooier zijn dan deze in Istanbul en is van dezelfde architect. Ze valt mij een beetje tegen, ze is groot maar weinig sfeervol. de gebedsdienst wordt slechts door een groep, vooral oudere mannen bijgewoond. Ook hier heeft men last van de teloorgang van de godsdienst. Zo zie je maar wat er nog van godsdienst overschiet als ze gescheiden wordt van het bestuur van een land. Het grappige is hier soms de eigen interpretatie van de koran: Zo lopen hier vrouwen rond met hoofddoek en short, een vreemde combinatie!? In het etnologische museum leer ik de dolmens en menhirs van dichtbij kennen. Enkel Asterix en Obelix ontbreken hier. 's avonds kruip ik vroeg onder de wol om van dit zombieleven verlost te raken.

Do 5 juli: Edirne

Het wordt een rustdagje in Edirne. Na een goede slaap is mijn zombieleven voorbij. In het internetcafé maak ik de voorbereidingen voor mijn trip door Roemenie. Geen enkele website geeft degelijke uitleg over het al dan niet open zijn van de minder gebruikte grensovergangen. Met behulp van het thuisfront raak ik wel aan de nodige kennis. Enkele reisverhalen maken mij duidelijk dat de Donau-delta zo ontoeristisch is, dat het regelen van een boot enkele dagen in beslag kan nemen. Deze tijd heb ik niet meer. Zonder de Donau-delta heb ik nog 3000 km te gaan in 11 dagen. De rest van de dag maak ik nog een wandeling en doe enkele terrasjes in deze toch heel westerse stad.

Vr 6 juli: Edirne(Turk)- Urziceni(Rom)

Als je zin hebt in avontuur, dan is een grensovergang steeds goed geplaatst. Vandaag zal ik er 2 kruisen:
De Turks - Bulgaarse grens:
De Turken zien geen graten in deze aftandse auto. De magic (alcoholstift) doet terug zijn werk en na 30 minuten ben ik er voorbij. De Bulgaren zien in mij de drugssmokkelaar. De kappersbeurt van gisteren die mij een fris GESCHOREN blik geeft, maakt geen verandering in mijn verdachte uiterlijk. Boodschap is alles, ja alles uitladen. Deze controle gebeurt ( met de middelen die ze hebben) zeer competent. Met een schroevendraaier wordt overal op geklopt. Met een lange stang wordt het chassis volledig doorzocht... Is hij goed gedinitrolt mijnheer? Zelf de motor wordt aan een controle onderworpen. Zo'n 75 procent van de auto werd onderzocht. De beste plaats waar je het zou kunnen verbergen werd nog bij geen enkele controle aangeraakt of bekeken. De voor en achtertrein bestaat uit een holle buis, ook de draagarmen van de wielen zijn volledig hol. Een van de douaniers heeft zijn oog laten vallen op een opplooibaar schopje, zo eentje om de auto uit het zand te graven en doet teken: dit schopje is voor mij. Ik ben deze schooierpolitiek beu en vertel hem heel vriendelijk ik mijn plat West-Vlaams : ma jongne toch kweete kik nie waarom da kik da joun moe geven, we moeten wieder allemaol weerken voer unzere boeteram. Hij blijft schooien en ik doe nog een schepje bovenop mijn West-Vlaams accent. Na 5 minuten druipt hij af. De scheldwoorden die in mijn gedachten komen bespaar ik jullie. Resultaat : niets gevonden, dus verder.

De vrijheidstoren die nu volledig in de mist ligt en de mooie rotsformaties rond Veliko Taverno laten mij beseffen dat ik definitief op de terugweg ben. De Stara Planina (bergketen) ligt er nu nat bij en dat merk ik maar al te goed met de Iran Tire achteraan. Een bochtje naar links staat gelijk aan uitbreken, een bochtje naar rechts en de Deuche rijdt op rails. Honderden Nederlanders, Duitsers,... kruisen mij, allemaal Turken die thuisland op vakantie gaan.

De Bulgaars - Roemeense grens:
Een norse Bulgaar vraagt mij :"DRUGS". Het feit dat ik zat kom van de walm uit zijn bek en dat je alcohol ook als drugs kunt aanzien lijkt mij niet het goede antwoord. Ik antwoord kordaat : "NO". Hij heeft niet veel zin om te werken en enkel 2 pakjes moeten open. Oh, alles kan hier op een tafel gelegd worden, geef dat eens door aan jullie collega's aan de Turks Bulgaarse grens, waar alles op de grond gebeurde. De Roemenen zijn heel vriendelijk, ik ben er onmiddellijk voorbij. Ik rij nog zo een 100 km. De ring rond Boekarest, ja ring?? wordt rodeo rijden: overal putten! Mijn maag is nog altijd niet in orde. Reizen is soms ook zwarte sneeuw zien. Ik kom de dag door op 2 peertjes en een half potje Yoghurt.

Za 7 juli: Urziceni - Piatra Neamt

Zes jaar geleden was ik ook in Roemenie. Het valt mij op hoeveel er veranderd is. Nu zijn de meeste hoofdwegen in prima staat. In het communistische systeem was iedereen arm, toch had iedereen voldoende. De situatie van 6 jaar terug was erbarmelijk : Geen deftige restaurants of eetkraampjes, geen deftige slaapplaatsen. De mensen die in het buitenland gewerkt hebben of de nachtwerkers ( zij die de taksen ontlopen) zijn nu een eigen zaak begonnen. Sommige van deze mensen stelen nu de show met hun nieuwe Mercedes of BMW. Deze macho's die nu neerkijken op de tjoolder en de rest van de bevolking zijn vergeten dat ze 10 jaar geleden in het slijk stonden te ploeteren... terwijl nu nog altijd 90% van de bevolking "modder eet". De dorpjes zijn als Bokrijk, het is hierdoor dat ik mijn hart verloor aan Roemenie:
Het paard met de kar
De gespierde mannen die met ontbloot bovenlijf in de felle zon hectares gras maaien met de zeis.
De gedroogde hooitorentjes
De oudere vrouwtjes met hoofddoekje om, op wandel met eendjes
De zigeuners, zo zwart als de straat, op blote voeten met hun huifkar
De oude man op wandel met zijn koe
De kleine orthodoxe kerkjes, zo donker binnenin, vol met iconen
De bedronken bende die voor het café moppen staan tappen
De kippen die de weg oversteken als er een auto langskomt.
....
Het land vol bijgeloof en legenden.Het toetje van de zalm, een nog steeds uitgevoerd ritueel:
Als bij de geboorte 1 van de tweelingen sterft dan kan er maar 1 gedoopt worden. De ongedoopte ziel , dewelke nog de kwade geest bevat verhuist naar het levende kind. Deze kwade geest kan enkel uitgedreven worden door een heks. De ongedoopte kindjes worden zonder kruis op een speciale plaats op het kerkhof begraven.
groetjes
John

Deel 11: Maarkekerkem, Belgium, 19 Juli 2001