John & Stef: België - Iran

Cerkes, Turkije - Yazd, Iran

Reis naar Iran : deel 2

Za 19/05 : Cerkes - Erbae

Vandaag is er een nationale feestdag in Turkije, de sterfdatum van Attaturk. Naast een heel kleurrijke manifestatie zijn wij de belangrijkste attractie. We moeten zoveel handtekeningen geven dat zelfs Maradonna er niet tegenop kan.
Eenmaal vertrokken slingert de weg zich doorheen de rijstvelden. Een ideale biotoop voor de kikkers. In Omanchick stoppen we om geld uit de muur te halen. Hierbij worden we direct uitgenodigd voor thee te drinken. We ontmoeten er een Duitssprekende turk, die in Parijs in de jaren 70 nog 2pk's geassembleerd heeft. Tot onze verbazing ontmoeten we ook een Nederlandstalige turk in dit boeregat, Hij wijst ons de weg naar een cybercafe. Hij wil ons met alles maar dan ook met alles helpen. Het is voor ons duidelijk dat gastvrijheid hier troef is.

Zo 20/05 : Erbae - Erzurum

De rijstvelden hebben plaatsgemaakt voor een meer bergachtige streek. Hier ontmoeten we Thomas uit Parijs. Wat hij doet is echt gewaagd : hij fietst via Turkije, Iran, Turkmenistan en Oezbekistan naar Shangai. Petje af voor zo een prestatie. Hoe dichter we bij Erzurum komen hoe meer we het gevoel krijgen door bezet gebied te rijden, dit door de grote militaire aanwezigheid en de vele politiecontroles. De bergflanken zijn her en der met Turkse slogans gegraveerd: "nu mutli Turkey" is zelfs klare taal voor ons. De controles zijn heel vriendelijk, er is meer interesse voor de auto dan voor de paspoorten. We worden zelfs in het kantoor getrakteerd op dadels en thee. Met grote fierheid schrijft de politiechef zijn naam en rang op de motorkap van de 2pk.
Terwijl we 's avonds eten begint de eerste regen van de reis te vallen. Het houdt niet op tot de volgende morgen. Dus gaan we even langs in een cybercafe en gaan daarna slapen. Het valt ons tevens op dat de relatie Oost-Turkije - Iran niet optimaal is.

Ma 21/05 Erzurum - Bazargan

Voor we de grens van Iran bereiken moeten we nog een 300 km afleggen door een bergstreek met verscheidene passen. Onderweg komen we een vrachtwagen tegen die 's nachts in het ravijn is gedonderd, volgens ons met dodelijke afloop. Hoe dichter we de grens naderen, hoe meer we het gevoel krijgen van door een maanlandschap te rijden en zeker als de berg Ararat (5137 m) met al zijn pracht boven het landschap uitprijkt. Een zeldzaamheid, want de top ligt meestal in de wolken. Toen we Dogubeyazit (dichtste stadje bij de grens) bereikten viel het ons op dat via smokkel of via aan andere "legale" weg de verkoop van Iranese benzine hier welig tiert. Mannen zwaaien en roepen of we geen benzine willen. De vaten en tanks liggen gewoon langs de weg. De auto wordt met een manuele pomp gevuld. De grensovergang is een hele belevenis en wat onmiddellijk opvalt is het gesjoemel met paspoorten in beide richtingen!
Na de Turkse controle worden John en Stef verschillende richtingen uitgestuurd. Stef komt aan een loket terecht waar het woord vriendelijkheid nog moest uitgevonden worden. Daarna komt hij in een grauwe wachtzaal achter slot en grendel (30 min). Het is wachten totdat de Iranese deur opengaat. Na controle van de paspoorten (15 min) kom je in een modern gebouw terecht waar vriendelijkheid wel bestaat. Nu nog wachten op John.

De klok is terug veranderd met anderhalf uur. Dit betekent 2,5 uur voor op België. Na anderhalf uur wachten komt John met de 2pk en de touristmanager tevoorschijn. De brave man Hossein heeft hem met alle paperassen geholpen. Dit in ruil voor het wisselen van dollars in rial. Na het afsluiten van een Iranese autoverzekering kunnen we naar het hotel dat Hossein ons aanduid. 's Avonds wordt er ons wodka aangeboden en wordt er een feestje gebouwd. Dit echter met de deur op slot !!! Er worden discussies gevoerd over wereldpolitiek,.. Er worden vergelijkingen getrokken met het boek animal farm van George Orwell. Als dit hier geen verboden lectuur is dan weten we het ook niet meer!

Di 22/05 Tabriz:

We worden heel enthousiast ontvangen. Er wordt gezwaaid en getoeterd. Men steekt ons voorbij, vertraagt, zodat wij hen terug voorbijsteken. Dit om de wagen goed te kunnen bekijken. Echt gemakkelijk rijden is dit echter niet. Nabij Tabriz worden we uitgenodigd door Josef. Tot onze verbazing zegt zijn dochter ons goedendag. In Turkije gebeurde dit niet. De emancipatie van de vrouw is hier een stuk groter, met als contradictie dat de cheddar (zwarte mantel met kap) hier heel kordaat gedragen wordt. We worden meerdere malen uitgenodigd om er te slapen. We happen toe. In de namiddag maken we een wandeling in het stadscentrum. Alles is gesloten door de nationale feestdag (sterfdatum van de profeet Mohammed). Een computerwinkel was wel open, we vragen er om te internetten. Na 1,5uur is de verbinding gemaakt. Ze valt echter om de 5 minuten uit. De rekening mag niet vereffend worden, hoe vaak we het ook vragen. Bij Josef genieten we van een avondmaal. We kunnen er echter niet slapen. Zijn familie maakt hem bang dat hij als spion zal gezien worden. Hij wil echter ons hotel betalen, wij weigeren kordaat. Tjonge, wat is dit toch een apenland.

Woe 23/5: Tabriz

Met onze vrienden van de computershop bezoeken we het centrum. De Blue Mosk , die redelijk gehavend werd door aardbevingen, wordt volledig gerestaureerd. Dit is monnikenwerk. Het museum valt een beetje tegen: het is te eenzijdig gericht naar zegels. Het is duidelijk dat men hier oog heeft voor het culturele erfgoed. Via onze vrienden krijgen we een beter beeld op het leven hier: alcohol is verboden, maar als je de weg weet zal je het wel vinden. Je ziet sommige mannen hand in hand lopen, dit is echter geen teken van een homorelatie. Soms wordt de vrouw nog uitgehuwelijkt maar dit komt steeds minder voor. In Tabriz is alles te koop: pentium 3, alacatel 300,500, nokia, . Men moet wel 10 maand werken voor zo'n computer en niet leven.

Do 24/5: Tabriz - Saveh

Iets buiten Tabriz begint de wagen erg te trillen. We verdenken de vooras, maar na onderzoek zien we een kamelenbult op de achterband. Er is een stuk uit de metalen karkas gescheurd, een geluk dat we geen klapband kregen. 500 km later kregen we van hetzelfde laken een broek en de andere achterband sneuvelt. Dit is geen reclame voor Kleber. Na 5500 km verversen we de olie. Volgens de plaatselijke garagist is dit veel te vroeg. Het is spijtig te merken hoe hier omgegaan wordt met het milieu: veel oliewissels gebeuren langs de kant van de weg. Op de benzinekranen van de pompstations zit geen automatische stop. Waarom zou je dit doen als een liter benzine 3fr kost? Tevens zijn de uitlaatgassen door de slechte afstelling van de wagens verstikkend. Vanuit de verte zie je de smog boven de steden hangen. Hoe lang tikt de klok nog verder?

Vr 25/5: Saveh - Isfahan

Vandaag doet er zich opnieuw een vibratieprobleem voor. Iedere keer dat we een put raken, gaat het rechterwiel in resonantie. Het wiel slingert in hoge snelheid 7-8cm heen en weer. We matigen de snelheid en geraken in Isfahan. De auto wordt onderworpen aan de trillingsleer. Het euvel bevindt zich in het stuurhuis. Om het stuurhuis te demonteren heb je wel een poelietrekker nodig. Hopelijk vinden we deze in een Jyane-garage. De stemming is niet zo best. ' s Avonds bezoeken we het Khomeini-plein. Wat is dit een sfeervolle en rustgevende plek! De architectuur van dit geheel is perfect. Na deze onthaasting belooft de hotelmanager ons morgen aan een Jyane-garage te helpen. (vrijdag is rustdag in Iran)

za 26/5: Isfahan

Het duurt tot 10 uur eer de manager opstaat. Dit werkt vooral op John zijn systeem. Vandaag moet de ganse voortrein eruit en moet hij volledig opengemaakt worden. De taxichauffeur brengt ons naar een plaatselijke garage. We maken de deal dat wij alle werk doen. Rezi is zo enthousiast over deze Franse Jyane dat hij al na een kwartier aan het meesleutelen is. Eenmaal de voortrein er onderuit mogen we hem niet meer helpen, hij toont ons dat dit zijn specialiteit is . Men heeft hier geen gespecialiseerd materiaal, maar herstelt alles. De stuurstangen gaan zonder poelietrekker, maar met enkele rake klappen van de hamer los. John krijgt het pas helemaal als Rezi de konische uiteinden verdraait met een vise-grip! Versleten splitpennen worden herbruikt of vervangen door een ijzerdraadje, spanbandjes kent men hier niet. De speling wordt weggenomen en alles wordt gemonteerd a la manière iranienne". 4 uur later doen we een testrit, het euvel is verholpen. We moeten blijven eten en mogen niet betalen, ook niet na herhaaldelijk aandringen! We beloven hem om zondag terug te komen. Met in ons gedacht hem een 2pk T-shirt te geven als cadeau. 's Avonds zegt de hotelmanager dat de garage belde voor een openstaande betaling. Hier zit een geurtje aan, die taxichauffeur is niet helemaal zuiver (!?).

In dit backpackhotel ontmoeten we enkele leuke mensen:
Pim en Michiel trekken via via naar Tibet.
Een ouder koppel trekt voor 6 maanden met een landcruiser rond, met als bestemming Pakistan of Syrië en Libanon.
Jim die met zijn Yamaha Tenere naar Pakistan trekt.
Kees die een Endfield kocht in India en nu naar Nederland reist.
Een Zweed bestudeert er de Islam.
Samen met een Serviër en een Amerikaanse vormen we een leuke bende en kunnen we over onze dingen praten.
Enkel de Japanners houden zich sterk afzijdig. Zelfs een goedendag kan er niet vanaf.

Zo 27/05 Isfahan

Na de oppervlakkige verkenning van het Imman Khomeiniplein (na het tjeng-a-meng plein het grootste te wereld) van de vorige dagen wijden we meer aandacht aan de beroemde blauwe moskee van Isfahan. Een complex die door zijn bouwkunst zelfs voor niet moslims respect en verwondering afdwingt. Het valt ons op dat niets van meubilair, schilderijen of ander versier aanwezig zijn. Het bezoek aan de bruggen loonde de moeite. Op een heuvel nabij de stad krijgen we een mooi overzicht van deze stad (1,3 milj inwoners). Het uitzicht is matig door de grote luchtvervuiling. We bezoeken ook de Bethlehemkerk, aan de rand van de stad. De muurschilderingen zijn verbluffend mooi. We merken facetten die neigen naar de Islam zoals de koepel,. Na dit bezoek gaan we in de garage onze "rekening" gaan vereffenen. Als we er aankomen is de taxichauffeur er reeds aanwezig. Rezi bevestigt nog meerdere malen dat hij geen geld wilt. John gaat een discussie aan met de taxichauffeur. Het is nu maar al te duidelijk dat hij een geldwolf is die enkel maar uit is naar een commissie. Plots kent hij heel wat minder Engels. De taxichauffeur druipt uiteindelijk af. Rezi is heel heel tevreden met zijn T-shirt. In deze straat is er ook een revisiebedrijfje van Jyane motoren. Men houdt hier alles draaiend en is tevens heel inventief. Zelf visa-motortjes worden omgebouwd als 2pk motor. (Op de nokkenas wordt nokje voor platinetjes geplaatst, zodat deze motor zonder elektronische ontsteking kan werken). 's Avonds wordt er nog een feestje gebouwd bij Rezi thuis. Om 1 uur 's nachts breken we met Stephans breekmes in ons eigen hotel in.

Ma 28/05 Isfahan - Yazd

De reis verloopt meer en meer door een woestijnlandschap. We voelen ons als gebraden kippen door de slecht werkende airco van onze deuche. 150 km verder stuiten we op een echt zandkasteel. Dit wordt ontsierd door rondslingerende autobanden. Hier worden de eerste plaatjes geschoten van de 2pk in volle actie op de piste . Via Ardakan maken we een ommetje naar chak-chak. Dit is een tempel van de zooastrians die midden in de woestijn ligt. Op de piste, in dit decor voelen we ons 200 procent in ons sas. Deze nederzetting in de bergwand is een ideale plek voor onthaasting. In Yazd aangekomen worden we terug wakker geschud door toeterende auto's en stinkend straten. Morgen bezoeken we Yazd.

Deel 3: Bam, Iran, 01 juni 2001