John & Stef: België - Iran

Yazd, Iran - Bam, Iran

Reis naar Iran : deel 3

di 29 mei: Yazd

De hoogtepunten van Yazd zijn zonder twijfel, en met uitzondering van het oude stadsgedeelte, de restanten van de Zoöastriërs. Een godsdienst die nog steeds actief wordt gevolgd en waar het respect voor de natuur centraal staat. Hoe ver dit respect gaat kan je enkel voelen eens je in ChakChak geweest bent. Vandaag horen we ook van een student de oorsprong van deze cultus.
De Perzische bevolking werd door de Arabieren aangevallen en tijdens de vlucht door de woestijn werden ze in een doodlopende kloof gedreven en toen ze aan God vroegen om hun te helpen, opende hij de rots en gebood hen de rots in te gaan. Een vrouw weigerde, omdat ze ongesteld was en volgens hun religie onrein. God gebood haar dit toch te doen en daardoor ontstond de eeuwige bron ChakChak. Een mooi verhaal toch!
Als we tijdens de namiddag in Yazd rondslenteren, worden opeens door 3 jonge pinguïns (= een bijnaampje voor de vrouwen die in Iran met een zwarte Cheddar moeten rondlopen) aangesproken. Ze verbazen ons door hun sterke emancipatie en doordat ze ons uitnodigen om tezamen een milkshake te gaan drinken (ze zijn 16,16 en 18 jaar). Diep in onze ogen kijkend vragen ze of we getrouwd zijn en doordat we dit bevestigen is het gesprek snel afgelopen. Hun pinguïnleven zijn ze duidelijk beu en trouwen met een buitenlander en emigreren is volgens hen de oplossing.

woe 30 mei: Yazd - Shiraz

Sabine Hagedoren kondigt storm aan en in ons geval is dat minder leuk. Met de wind op kop en zelfs op vlakke stukken haalt de Tjoolder soms amper 50km/u. Vele wervelwindjes verplaatsen zich over de vlakte en als er eens 1 ons pad kruist, is het groot alarm: vensters dicht en stuur goed vasthouden. We houden halt aan een Cipres van 5000 jaar oud, waar we bijna bestolen worden door een snotneus van 6-7 jaar. Iets later komt er een bus aan met bejaarde Amerikanen en typisch voor hen: " This tree is great!!!" Wat John veel "greater" vindt, is dat hij 3 maanden op reis kan met hun budget van 3 weekjes georganiseerd Iran.
Het 2° gedeelte van de rit wordt versierd met oases en geïrrigeerde graanvelden. Ze hebben de irrigatietechnieken hier duidelijk onder de knie. Als we in één van de oases halt houden om te eten en siësta te houden, blijft er een plaatselijk boer rond ons draaien. Hij spreekt enkel Farsi en wij niet, maar onze aanwezigheid vindt hij gewoon leuk en als hij zijn naam op de auto wil schrijven, merken we dat de stift opgedroogd is door de warmte. Geen nood! De boer loopt naar de brommer, rukt de benzineleiding los en vult opnieuw de stift en zo kan hij toch de auto signeren. Wat zijn ze toch inventief, die Iraniërs!

Persepolis, wat beschreven staat als het hoogtepunt van de reis, valt ons behoorlijk tegen. We vinden te weinig uitleg en het meeste moet je maar inbeelden. Nagsh-é-Rostam, dat daar vlakbij ligt, krijgt van ons een grotere bewondering: 4 graven van Zoöastrische koningen in de rots uitgehouwen. De grootsheid, de effenheid en de afwerking is echt ongelooflijk. Als we op een van de graven de stand en de positie van de maan vergelijken met die aan de hemel, vragen we ons af of we hier op een speciaal moment zijn.

Do 31 mei: Shiraz - Esteban

Bevooroordeeld door het zien van de blauwe moskee in Isfahan, denken we dat er geen enkele moskee ons sterk in vervoering kan brengen. Niets is minder waar en dit wordt vandaag in Shiraz bewezen. De Masjed-é Vakil met zijn bloemmotieven en de Madrase-ye-Kahn met zijn vogeltaferelen zijn in hun kleinheid toch wel groots. Maar hoe het fabricageproces van die mozaïeksteentjes is, weten we nog altijd niet.
De derde, de Bagh'e ye Shah Moskee is toch wel uniek. Als we er aankomen is juist een manifestatie en hier kun je werkelijk spreken van "het loopt zwart van het volk" als de vrouwen erop aanwezig zijn. Hier liggen de 2 broers van Reza I opgebaard in een zilveren schrijn. De koepels en de plafonds van de mausoleums zijn volledig beplakt met spiegelmozaïeken en elke beweging op de grond heeft een golf van kleurspelingen.
In de namiddag trekken we reeds richting Bam met in de gedachte om aan één van de zoutmeren te overnachten. Door slechte of Farsi-bewegwijzering en wegwerkzaamheden komen we op een piste en in een verkeerde vallei terecht. Maar de hitte en een lastige pas zijn voor de Deuche te veel van het goede en op 300m van de top moeten we passen en de motor laten afkoelen. De motor verliest heel veel vermogen door het Vaporlock-syndroom (= door het aanzuigen van hete lucht en het daardoor onmiddellijk verdampen van benzine als een gasbel, krijgt de motor niet voldoende brandstof en verliest hierdoor zeer veel kracht). In de hoop dat het beter zou gaan met de reserve-carburator, vervangen we ze ter plaatse en kunnen we weer verder door het schitterende landschap en bij ondergaande zon.
We bereiken Esteban in de duisternis en bij het enige hotel houden we halt. Het is er zelfs voor Belgische normen peperduur, maar om nog eens 50km verder te rijden zien we ook niet echt zitten. De 16-jarige Omid smeekt ons bijna om bij hen te overnachten. In de rit naar zijn thuis manifesteert het Vaporlock-syndroom zich opnieuw in alle glorie. Zijn ma ontvangt ons met open armen, kebab en natuurlijk ook met thee. De pinguïn-rituelen worden hier minder strikt toegepast en zij is ook de eerste vrouw die haar naam "Ayabeke" op de deuche schrijft! De buurvrouw volgt haar voorbeeld, maar met minder overtuiging.
Bij het uitwisselen van paspoorten (een bijna vast ritueel onder vrienden) merken we dat ze Omid baarde op haar 16°. Vreemd toch in een strenge moslimmaatschappij?

Vr 1 juni: Esteban -Bam

's Morgens wordt het gesprek beheerst door de emigratie-problematiek. Deze mensen hebben hier niets te kort en toch willen ze emigreren, zeker Omid. Hoe leg je aan een 16-jarige en iemand die maar 7 woorden engels kent uit, dat je daar niet voor te vinden bent? We maken de deal dat hij eerst perfect engels moet kennen en dat we hem dan zouden uitnodigen om naar België op verlof te komen. Volgestouwd met pruimen, amandelen, gedroogde vijgen worden we door gans de straat uitgewuifd. Over gastvrijheid gesproken! John stelt voor om een kortere weg naar Bam te nemen en daardoor Kerman te ontwijken, maar dat we door 2 bergketens moeten rijden konden we niet van de kaart aflezen. 1 voordeel: op deze manier ontwijken we toch de heetste bakoventemperaturen.
Bij iedere bocht horen we vanonder aan de Tjoolder een kwakkend geluid en na controle merken we dat het enkel de chassisplaat is die enkele builen vertoont. Dit is waarschijnlijk van het pisterijden van gisteren. De balken op zich zijn nog in prima conditie en dus maken we er geen probleem van.
Ons middagmaal nuttigen we in Baft, waar we in een winkeltje een blikje vis, tomaatjes en komkommer kopen. We zijn nl. de kebabs beu gegeten. Een plaatselijke biedt ons whisky aan, maar we wijzen dit kordaat af en zeker met zo'n hitte.
Bij de laatste afdaling naar Bam voelen we de broeierige wind op ons gelaat en op onze luchtwegen. We besluiten om enkel nog het klapdak open te laten. Zo blijft het iets draaglijker. In het donker vinden we het Akbar-guesthouse, waar we door de ozzi's luidruchtig verwelkomd worden. De Australiërs kwamen vroeger op de avond aan met een omgebouwde vrachtwagen. Hun reis startte in Kathmandu (Nepal) en ze hadden de bestemming Londen. Dit is een georganiseerde reisformule. Later op de avond kwamen er daar ook nog 2 Nederlanders en een Duitser bij, die 's morgens de grens met Pakistan hadden overgestoken. Maar Bam is voor ons het meest oostelijke punt en dit doet toch iets. Vanaf hier "keren" we terug.

groeten,
John en Stef2cv

Deel 4: Mashad, Iran, 07 Juni 2001