John & Stef: België - Iran

Sari, Iran - Tabriz, Iran

Reis naar Iran : deel 6

Ma 11 juni: Sari

Na deze verkwikkende en luxueuze nacht ga ik naar het internetcafé met het idee eventjes emailen en daarna trek ik verder naar het westen. In het internetcafé ontmoet ik Iman. Hij is student geneeskunde en stelt mij voor samen de stad te bezoeken. We schieten goed op, zodat we samen enkele dagen plannen. Terwijl we samen door het verkeer planeren vloeken we beide op deze chaotische boel. In het verkeer geldt geen enkele regel: Stoppen voor voetgangers of een rood licht doet niemand. Richtingsaanwijzers zijn hier een ongekend attribuut. In Teheran (weet Iman mij te vertellen) is de situatie zo erg dat de politie gewapend met een geweer het verkeer handhavend. Deze totale verwaarlozing van de verkeersregels staat in schril contrast met de religieuze wetten die nog steeds strikt nageleefd worden. Zo zit Iman in de miserie omdat hij zielsveel van een meisje houdt, maar met haar niet kan trouwen. Om te trouwen moet je geld en werk hebben, zegt hij. Deze relatie is geheim, maar sommige van zijn vrienden hebben de relatie opgemerkt en dreigen dit door te geven aan de mullahs.
De regels zijn de volgende : Elke man kan met elke vrouw praten over alleonderwerpen. Maar er mag geen contact, aanraking zijn met elkaar. Houden ze van elkaar, dan kunnen ze zich verloven. Dan kunnen ze elkaar wel aanraken en kussen. Daarna trouwen ze (mannen vanaf 18 jaar, vrouwen vanaf 15 jaar). Na verloving kan nog gemakkelijk gescheiden worden, na trouwen wordt een scheiding moeilijk. Iman kan haar dus verloven, maar dat vertelt hij niet. Niet tegenstaande hij een gelovig man is, knijpt hier ergens het schoentje.
Na Sari bezoeken we de Kaspische zee. Dit meer (44% van werelds zoetwatervoorraad) is de belangrijkste producent van kaviaar. Een vrouw zien baden in cheddar is een apart zicht. In de zomer wordt het strand ingedeeld en afgespannen met een doek. Vrouwen en mannen zwemmen en zonnen op aparte stukken strand. 's Avonds word ik geïnterviewd door de redactie van de studentenkrant. Ze beloven mij dat ik de frontpagina haal. De sfeer die er heerst doet mij terugdenken aan mijn eigen studententijd.

di 12 juni: Sari

Iman heeft deze voormiddag examen. Ik lees een beetje in mijn lonely planet in de bibliotheek. De opsplitsing van man en vrouw doen mij denken aan de jaren 50 in België. Mannen en vouwen zitten gescheiden in de moskee, in de klas, bus, strand,...
In de namiddag gaan we naar Gorgan. Daar zal Iman een van zijn gedichten voordragen op een conferentie. De tocht naar Gorgan verloopt in de bus van een fanatieke gek. Zijn bus is van binnen en van buiten versiert met GOD. Maar van de toepassing van de naastenliefde heeft hij waarschijnlijk nog nooit gehoord. Een pitbull is zelf vriendelijker.
Hier volgt 1 van de gedichten van Iman die maar al te goed toont hoe hij zich voelt:

SAVE OUR SHIP

We are lost
In a ship we are some guest with no host
Our eyes can see as far as we are wise
from time to time
after a long term effort we should rest
for saving it is the best to find
a home, a nationality or a language
as an island to stop and take
some rest, but the storm never rests
some are drawing and we as
the rest are sending signals:
SAVE OUR SHIP
borders and borders are our ropes to contact each other
wisdom or madness wich one can help?
An old man calls out none of them.
Once in a while a great wave brings
us so much fear that we forget
everything exept the story of our ship
and maybe some day,
breaking the silence I shout:
SAVE OUR SHIP

Woe 13 juni : Sari - Rasht

Vandaag trekken we er samen op uit. Langs de Kaspische zee trekken we westwaarts. In Sari gaan we op zoek naar een Mg-oplossing die mij van het oprispende maagzuur moet genezen. We stoppen in een autoshop en kopen er enkele speciale accessoires van de Jyane. Zo kunnen we onze Belgische geitjes een Iranese touch geven.
Het is een zwaar traject door het vele verkeer. Iedere 15 km is er opnieuw een stadje. Iman heeft totaal geen richtingsgevoel en wil elke minuut de weg vragen. Ik probeer hem bij te brengen dat zolang de zee rechts en en de bergen links liggen we goed rijden. Iman is heel euforisch, het werkt aanstekelijk op mij en we krijgen het gevoel in de film "Thelma en Louise" rond te rijden. Bij de melodieën van Tuares bereikt de euforie het hoogtepunt. Maar geen nood, we rijden niet in de ravijn. In Rasht ontmoeten we de vrienden van Iman. Niettegenstaande dat ik hen duidelijk maak dat ik moe ben gaan we de stad bezoeken. Geknuffeld door gekwordende Iranezen wordt het moeilijk rijden in deze stad. Ze waren waarschijnlijk niet gek, maar hadden last van een te hoog adrenalinegehalte.

Do 14 juni: Rasht

We brengen een bezoek aan de Anzale Lagoon: Iman, Ahmad,Ghadir en Mohammed, een jongetje van 10. Deze rivierdelta vol met riet is wondermooi. Door zoiets heb ik nog nooit gevaren. Enkel spijtig dat het vogelseizoen reeds voorbij is.
's Middags brengen we Iman naar de bushalte. Hij neemt de bus naar zijn huis in Teheran. Ik heb hem meer bijgebracht dan 1000 boeken, zegt hij. Ik heb hem enkel een beetje relativering proberen bij te brengen. Het is maar zeer de vraag hoe lang dit blijft hangen.Terwijl de vrienden Ghadir en Ahmad volop aan het discussiëren zijn, bezoeken we met de auto Rasht. De toeristische dienst is gehuisvest in een nieuwe paalwoning. Volledig gebouwd volgens de oude technieken. Wondermooi !
's Avonds volg ik mee naar de Koranschool en ga tevens bidden. Ik doe de volledige ceremonie mee: gezicht, armen, voeten wassen. Daarna het gebed dat vooral bestaat uit buigen en knielen voor God. Het voorhoofd tegen een kleiblokje, dat op de grond ligt, duwen. De verbondenheid tonen tov de grondstoffen waaruit we gemaakt zijn, nederigheid tonen tov God. Het gebed geeft mij een apart en raar gevoel. Wij zijn dit niet gewoon als westerlingen.

Vr 15 juni: Rasht

Iedereen van de familie is geïnteresseerd in Masuleh, een klein pittoresk bergdorpje. Ik maak zoveel mogelijk plaats in de auto en we raken er uiteindelijk met 6 personen in: 3 volwassenen en 3 kinderen. Masuleh is één van de grote toeristische trekpleisters. In 1 van de vele winkeltjes tik ik een prachtig fotoboek van Iran op de kop. Op de terugweg houden we halt voor een picknick op Iranese wijze. Daar hoort natuurlijk watermeloen, gekoeld in het plaatselijke riviertje bij. De kinderen hebben de smaak van het water te pakken. De volwassenen laten hun kindsheid blijken en al snel ontstaat er een watergevecht van jewelste.
's Avonds houd ik een urenlange discussie met Chador over de Islam. Het is een discussie waarbij we elkaars visie soms niet begrijpen, maar wel respecteren. Het moet gezegd dat er in Iran in het algemeen nog meer respect is voor de gevestigde waarden, de medemens,... dan in België. Ghadir is heel tevreden met deze open discussie. Zo had hij een maand geleden een Canadese vrouw, die hem constant zei dat zijn geest gesloten is. Je kan zo evengoed tegen de Iranezen zeggen dat ze hersendood zijn. Als je hun cultuur niet respecteert, kies dan een ander land als vakantiebestemming!

Za 16 juni: Rasht - Khal-Khal

De laatste klusjes moeten afgewerkt worden en dan vertrek ik uit Rasht: de kapper, visum verlengen, internet, reportage met het plaatselijke televisiestation,... Maar door gebrek aan organisatie rijden we in de stad, uit de stad, in de stad,... Ghadir, hadden we niet beter samen een planning opgemaakt?
Bijna doodgeknuffeld vertrek ik 4 uur later dan gepland. Nog een geluk dat de reportage gecancelled werd. Het doet terug eens deugd om alleen te zijn. Na de laatste kuststrook trek ik de bergen in richting Khal-Khal. De bergen geven mij terug een rustig gemoed. Deze bergen houden de regen tegen. Na het hele groene en beboste oostelijke deel volgt een steeds dorder en bruiner wordend westelijk deel.
Aangekomen in Hal-Hal heeft de deuche er sinds vertrek net 12000 km opzitten. Het napingelen dat soms tot 30 sec kon duren is plots verdwenen. De motor blijft draaien, soms in tegengestelde draairichting, na het afschakelen van het contact. Oorzaak hiervan is de slechte kwaliteit van de benzine (te weinig octaan).

De Tjoolder staat nu bijna volledig volgeschreven met namen en slogans van Turken en Iranezen. Tijd om er de leukste eens uit te pikken:

You will forget me, but never will I -> ik heb nooit geweten wie het erop schreef

All the world is your home

Forever Green

It is wonderfull to see this amazing car again -> tourist manager grens Turkije-Iran

If I want a mercedes I take a taxi -> mijzelf

what we have we are used to
what we don't have we like
what we don't like we have
and what we are used to, we don't like --->Turkmen Rahman

John proved to do the most with the least --> Turkmen Rahman

I have happy

Iran is a nice

Salam Ala com One day, this car will be part of history, go strong boys
G'day mate go your good thing from down under --> Australiërs

Iedereen is superenthousiast om op de auto te schrijven. Maar soms heeft het ook zijn nadelen. Zo was er het type buschauffeur die alle richtingen uitkijkt, met een bril met 1 gebroken glas. Hij schreef op een plaats waar niet geschreven wordt (dak, voorste deuren, kofferdeksel). Ik maak het hem duidelijk dat het daar niet hoort. Geen probleem, hij schrijft erbij :" Wie dit wist is een xxxxxx". De dag nadien wist hij zelf zijn boodschap en breekt hierbij de ruitenwisser. Wat doe je dan? Zijn ander brilglas kapotslaan?

zo 17 juni: Khal-Khal - Tabriz

Ik kies voor een piste dwars door de bergen en word beloond door middeleeuwse taferelen. Hier, waar de tractor nog niet gekend is worden de rijstvelden bewerkt door ossen, wordt het stro op een ezel zijn rug gebonden. De piste is zwaar en het wordt constant schakelen tussen 1ste en 2de versnelling. Een keer haalt de Tjoolder het niet, terug laten bollen, lanceren en oef, hij raakt net over de heuvel. Hierna volgt asfalt van een verraderlijke soort. Eerst 5 km perfect en plots .... 1 groot gat in het wegdek. De uitlaat krijgt een duw en een van de bevestigingbeugeltjes komt los. Het wordt een beetje sleutelen als intermezzo. Als ik iets later probeer te vliegen (het wegdek dat plots heel sterk daalt) opent het kofferdeksel. Ik heb terug mijn stukje plezier gehad. Piste is leuk, maar zwaar voor de auto, alles trilt los of kapot. Ook de steun van het reservewiel moet eraan geloven.

's Avonds kom ik aan in Tabriz (ook onze vertrekplaats in Iran). Ik heb het gevoel toch terug ergens thuis te komen. Zij die net zoals mij dachten dat Iran prostitutievrij is hebben het verkeerd voor. Ik word in mijn hotel voorgesteld aan een Azerbeidjaanse schoonheid. Ik weiger beleefd. Zo zie je maar, dit land blijft verbazen!!!!!!

groetjes
John

Deel 7: Orumiyeh, Iran, 22 Juni 2001