John & Stef: België - Iran

Orumiyeh, Iran - Van, Turkije

Reis naar Iran : deel 8

Za 23 juni Orumiyeh - Van

De Iranese kant van de grens verloopt heel vlot. De Tjoolder wordt zelfs niet gecontroleerd. Ik speel zelfs ping-pong met de douaniers maar stop na 5 minuten. Ze zijn er veel te sterk in. De Turkse kant verloopt vlot totdat de auto gecontroleerd wordt. Met een speciaal metertje kijkt men of er geen drugs in de reservebanden zit. Het feit dat de jerrycan vol is (Iranese benzine aan 3 Bef/liter) is een probleem,.... een groot probleem,..... een heel groot probleem,...totdat ik voorstel de benzine in zijn auto te gieten. Corrupte Turk!! De volgende keer krijg je er een 10 tal suikerklontjes gratis bij in je benzinetank. Eenmaal de grens gepasseerd verloopt het pas stroef : over de resterende 230 km doe ik meer dan 6 uur. Ik mag 7 keer stoppen voor drugscontrole, 3 keer alles uitladen, souvenirs uit de verpakking scheuren,... . Ik mag zelfs 1 keer boven de smeerput rijden. Dit alles gebeurt met een zodanige incompetentie dat ik er mijn haar bij verlies.(LOL van Stef: hij heeft er bijna geen) In al deze controles hebben ze maar een derde van de deuche uitgekamd. Het is wel leuk om te zien hoe het ego van deze hersendode apen gesterkt wordt door hun uniform en machinegeweer. Met de top van het machinegeweer de bagage doorzoeken staat natuurlijk wel macho!
Als je voor hen springt en hen in hun ego streelt, verloopt de controle een stuk vlotter.
In Van heerst een andere sfeer dan in Iran. Ik ga terug richting Europa! Tevens is het verkeer hier zalig, men negeert slechts 1 op de 10 rode lichten en er wordt weinig gedrumd.

Zo 24 juni: Van

`s Morgens ontmoet ik in mijn hotel een bejaard Australisch koppel . Ze zijn reeds 4 jaar op reis en hebben nog steeds zoveel te zien. Zij een mollig dametje van Oekraïense afkomst, hij een atheïst in het kwadraat met een fijn gevoel voor humor. We rijden en varen samen naar het eilandje Akdamar. De beschrijving van dit wondermooi Orthodox kerkje bespaar ik jullie. Wel vertel ik de legende vanwaar de naam Akdamar komt. Eentje om de vingers van af te likken: In de 5 de eeuw leefden alle christenen op dit eilandje, alle moslims woonden op het vasteland. Ahmad, een moslim, was verliefd geworden op Akdamar, een christelijk meisje. Eenmaal per week maakte Akdamar `s nachts licht. Ahmad zwom dan de 5 km van het vasteland naar het eiland en terug. De vader van Akdamar kwam dit te weten en plaatste haar in de gevangenis. Bij onweer zette de vader een valstrik op: Hij maakte licht, maar verplaatste het steeds. Ahmad kon het eiland niet vinden en volledig uitgeput werd hij opgeslorpt door de golven, de naam van zijn geliefde AKDAMAR roepend.

In de namiddag geniet ik van mijn eerste biertje in 5 weken. Na deze halve liter voel ik mij reeds in fantasialand. De rest van de avond keuvelen we er wat op los. Het doet deugd om terug eens met westersdenkende mensen te praten.

Ma 25 juni: Van - Nemut Dag

Ik neem afscheid van de Ozzý's. Zij nemen de bus naar Izmir. Ik zet mijn tocht naar het westen verder, maar wel in een iets trager tempo dan hen. Aan de westkant van het Van-meer leer ik terug wat zwemmen is. Na deze zwempartij word ik door een Koerd uitgenodigd om naar het kerkje in zijn dorp te gaan kijken. Nu er hier geen christenen meer zijn, wordt dit vervallen kerkje gebruikt als schuur. Als ik terugkom bij de Tjoolder,is hij omsingeld door 50 kinderen. Hier is het nog echt arm, je ziet het aan de gezondheid van de kinderen. Hun kleren herken je van spullenhulp. Als ik aan het benzinestation de weg vraag naar Nemrut Dag weigeren ze me deze uit te leggen, eerst thee drinken!! Het is niet DE Nemrut Dag (de plaats met de stenen hoofden), maar een Nemrut Dag ten westen van het Van-meer dat ik bezoek. Een vulkaankrater gevuld met water. Ik geniet er van de zonsondergang en ga net zoals de kippen van zodra het donker is op de stok.

groetjes
John

Deel 9: Urgup, Turkey, 27 Juni 2001